එරික් ඉලයප් ආරච්චි ගේ පාද යාත්‍රා ගැන කෙටි සටහනක්.

2014 වර්ෂයේ ස්වර්ණ පුස්තක සම්මාන උළෙලේ අවසන් වටයට තෙරී පත් වූ එරික් ඉලයප් ආරච්චි ගේ පාද යාත්‍රා වෙනස්ම ආකාරයේ නවකතාවකි, මතුපිට ඉතා සරල භාෂාවකින් විකාශනය වෙන මෙහි ඇතුලත කතාව හරහා සමාජ දේශපාලන කරුණු ගණනාවක් කතුවරයා විසින් ප්‍රශ්න කිරීමකට ලක් කරනු ලබයි. එම ප්‍රශ්න කිරීම් අද දවසේ බොහෝ කතුවරුන් විසින් උවමනාවෙන්ම මගහරිනු ලබන තත්වයකි.

2004 වර්ෂයේ සුනාමි ව්‍යසනයත් සමග ආරම්භ වන කතාව තුලින් මූලිකම ලෙස කතුවරයා දක්වා සිටින්නේ අප සමාජය ව්‍යසනයකදී පවා තම අභ්‍යන්තරයේ ඇති කුහක ලක්ෂන වලින් මිදීමේ හැකියාවක් නැති සමාජ කොට්ඨාශයක් බව අප වෙත පසක් කර දේ.මෙම ව්‍යසනය අතරතුරදී තම හතුරන්ගෙන් පලිගැනීම, කෙසේ හෝ ජීවිතය බේරා ගත්තවුන් අනෙකාගේ දේ මංකොල්ලා කෑම වැනි දේ මෙම කතාව තුල ඉස්මතු කල ඇති ආකාරය කිසිවෙකුටත් අතිශෝක්තියක් යැයි පැවසිය නොහැකිය. අප එම තත්වය අප රට ව්‍යසන වලට මුහුන දුන් ආකාරය නිරීක්ශනය කිරීමේදි දැක ගත හැකිව තිබූ තත්වයකි. ඊට උදාහරණ ලෙස 1983 කළු ජූලිය, 1988/89 භීෂණ තත්වයන් තුලදී සමාජය හැසිරුණු ආකාරය අපට දක්වා තැබිය හැකිය.තවද සමාජයක් ලෙස නීතිය ක්‍රියාත්මක කරන පුදගලයන් හට තමන් කැමති ලෙස අවි ආයුධ පරිහරණය කල හැකි බව සමාජය විශ්වාශ කරන අයුරුත්, ඊට සමාජයක් ලෙස ප්‍රතිරෝධයක් දක්වනවා වෙනුවට ඊට අනුමැතිය දෙන සමාජයක් බිහි වී තිබීම මෙම කෘතිය තුල අවස්ථා කීපයකදීම දක්නට ලැබෙනා තත්වයකි.

“මුදලාලි මං පොලීසියේ වුණාට වෙඩි තිබ්බේ හොර තුවක්කුවකින්” ජිනදාස මුදලාලිට පැවසුවේ දෙදෙනා බරපතල වරදක කොටස්කාරයින් බව හගවන ස්වරයෙනි.

“රාළහාමි කෙනෙක් වුණාම මොකෙන් වෙඩි තිබ්බාම මොකද?” යැයි මුදලාලි ඇසුවේ අවි ආයුධ සම්බන්ධයෙන් කැමති පරිදි කටයුතු කිරීමේ නිදහස පොලිස් නිලධාරියකු සතු බව විශ්වාශ කරන හැගීමෙනි.
(පිට 86)

මෙම කෘතියේ එන තවත් සුවිශේෂි ලක්ශණයක් වන්නේ කතුවරයා තම චරිත හරහා එක් එක් සමාජ කොට්ඨාශ වල අභ්‍යන්තරය එම පුද්ගලයන් පෙනී සිටින දර්ශනයෙන් කොතරම් විස්ථාපනය වී ඇත්දැයි දක්වා තිබෙන ආකරයයි. මෙහිදී ලයනල් චරිතය හරහා මෙරට වාමාංශිකයන්ගේ අභ්‍යන්තර ජීවිතය සිය අරමුණු හා කොතරම් නොගැලපෙන්නේද යන්න කතුවරයා මහත් උපහාසයෙන් යුතුව දක්වා සිටී.ලයනල් තම බිරිදගේ ඉදිරි ජීවිතය තමන් විසින් පාලනය කරන්නට යෑම, තම සගයා සමග එක්ව ඇයව දූෂනය කරන්නට උත්සහ දැරීම සහ මිනිසුන් හට කූඨ ලෙස වංචා කිරීම් හරහා ඔහු තම දේශපාලන ජීවිතය පවත්වාගෙන යාම එම ව්‍යාපාරය පෙනී සිටින සමානත්මතාවය ඔවුන් තුල වත් නොමැති බව කතුවරයා අපට ඉතා අලංකාර ලෙස දක්වා සිටී. අද දවසේ වාමාංශික ව්‍යාපාර වල තත්වය නොහොත් එහි නායකයන් ක්‍රියාත්මක වන ආකාරය සලකා බැලීමේදී එම තත්වය හුදු ප්‍රබන්ධයකින් ඔබ්බට ගිය යථාර්තයක් බව අපට පසක් කරගත හැකිය.

“තමා ද මුලදී ඇයට රහසින් ආශා කලේ ඈ සතුව තිබුණු ධනපතිකම නිසා බවත්, ඇගේ ආදරය පවා ඒ ධනපතිකමින් උත්පාදනය වූවක් බවත් ඔහුට සිතින”.

“අසූව වැඩවර්ජනය මධ්‍යයේ ඇය පරිපාලන විභාගයෙන් දිවයිනේ පළමුවැනියාට සමත් වුවද ඇගේ ගමන වැලැක්වීමට තමා සමත් වූ සැටි ඔහු සිහිපත් කළේය.”
(පිට 114)

හුදු පශ්චාත් සුනාමි තත්වයක් තේමා කරගත් මෙහි කතා වස්තුව තුල පාඨකයා ඉතා ගැඹුරු දේශපාලන හා සමාජ ක්‍රමය පිලිබදව කතිකා කිරීමක් දක්වා රැගෙන යාමට කතුවරයා දක්වන පරිණත බව සැබැවින්ම අගය කළ යුතුය.

කසුන් ප්‍රනාන්දු.
08/07/2015

වික්ටර් අයිවන් ගේ තිස් වසරක අභියෝගාත්මක මාධ්‍ය භාවිතය වෙනුවෙන් කෙටි සටහනක්…..

අද දින  කොළඹ පැවති වික්ටර් අයිවන් මහතාගේ පුවත්පත් කලාවේ මෙහෙවර ඇගයීම වෙනුවෙන් පැවති සංවාදයට සහභාගි වීමෙන් පසු ඔහු වෙනුවෙන් සටහනක් කලකින් හෝ යමක් ලියනා මාගේ බ්ලොග් අඩවියේ සටහන් නොකලහොත් එය වෙනස් ලෙස මා  හට සිතන්නට මෙන්ම වෙනස් ලෙස ලෝකය දෙස බලන්නට මට ගුරු හරුකම් දුන් ඒ පුවත්පතේ මහා පුරුෂයා මා මග හැරිය වැනිය. තිස් වසරක් වන මගේ ජීවිතය තුල මාහට රාවය මුන ගැහෙන්නේ මගේ පියාගෙනි. රාවයේ ආරම්භක අවදියේ සිට එහි පාඨකයකු වන ඔහු නිවසට ගෙන එන මෙම සුවිශේෂි පුවත්පත කුඩා අවදියේ පටන් කියවීම කලෙමි. එහි අන්තර්ගතය පිළිබද අවබෝධයකින් තොරව වුවත් එය කියවීම මා ප්‍රිය කලේ එහි ඇති වෙනස් භාවයයි. එය නිවසේ ඇති අනෙකුත් පුවත්පත් වලින් සම්පූර්නයෙන්ම වෙනස් වීම එහි වූ සුවිශේෂි ලක්ෂණයයි.

ඇත්තෙන්ම එදා සිට අද දක්වාම රාවය පුවත්පත මෙරට විකල්ප පුවත්පත් ඉතිහාසයේ සුවිශේශිම සංධිස්ථානයයි. වසර තිහක් පුරා නොකඩවා අඛණ්ඩව පාලකයා වෙනුවෙන් ප්‍රශස්ථි ගී ගයමින් හෝ ඔහුගේ දේශපාලන මතය වෙනුවෙන් සිය පුවත්පතේ පිටු වෙන් නොකරමින් කටයුතු කිරීම එක් පසකින් දැලි පිහියකින් කිරි කෑමක් වැනිය. අද අපට මුන ගැසෙන්නේ ජනමාධ්‍ය වෙනුවට ජඩ මාධ්‍යයයි. ඒවායෙන් ඉදිරිපත් කරනා වැඩසටහන් සහ ලිපි රටක් ලෙස අප සිටින්නේ කොතනකදී දැයි අපට වටහා ගත හැකිය. ලාභය වෙනුවෙන් මෙන්ම සිය හිමිකරුවන්ගේ පුද්ගලික උවමනාව වෙනුවෙන්  මහජනයා වෙත ඔවුන් ඉදිරිපත් කරනුයේ ඉතා අසංස්කෘතික මාධ්‍ය භාවිතාවකි.එවන් වටපිටාවක් තුල රාවය සිය වගකීම නොපිරිහෙලා ඉටු කල බව කට පුරා අදත් කිව හැකිය.

මෙරට දේශපාලන සංදර්භය තුල වික්ටර් අයිවන් නාමය නොමකෙනා මතක සටහන් ඉතිරි කළ චරිතයකි. විටෙක ඔහු පවතිනා ක්‍රමය වෙනස් කරලීමට අවි අතට ගනී. පසුව ඔහුම එම 1971 කැරැල්ල නිර්දය ලෙස විවේචනය කරමින්, ගාන්ධි දර්ශණය සිය දර්ශණය ලෙස යොදා ගනී.පසුව ඔහු ආරම්භ කල පුවත්පත හරහා දේශාපලන මතයක් සමාජ ගත කිරීමේලා ඔහු පුරෝගාමි මෙහෙවරක් ඉටු කරනු ලබයි.එහි කූඨප්‍රාප්තිය ලෙස 1994 අප හට හදුනා ගත හැකිය. 1994 දී එවකට පැවති දුශිත මෙන්ම මර්දනකාරී UNP ආණ්ඩුව පෙරලා දැමීමේ ව්‍යපෘතියේ නියමු කාර්යයට ඔහු උර දෙනු ලැබීය. එම සුවිශේෂි සමාජ මෙහෙවර වෙනුවෙන් ඔහු වෙත ඉදිරිපත් කරනු ලැබු කිසිදු වරප්‍රසාදයක් හෝ තනතුරක් ඔහු ලබාගත්තේ නැත. 2015 දී අනෙකුත් පුදගලයන් සමාජ ප්‍රතිසංස්කරණ වලට මුවා වී තනතුරු ලබා ගත් ආකාරය සිහියට නගා ගන්න. ඒ වෙනුවට ඔහු එම චන්ද්‍රිකා ආණ්ඩුවේ නිර්දය පාලනය වෙත පෙරලා පහර දීම  තෝරා ගන්නා ලදි. එම වකවානුවේම මෙරට අධිකරණයේ ස්වාධීනත්වය මරා දමමින් චන්ද්‍රිකා මෙරට සිටි දුශිතම අගවිනිසුරු ලෙස සරත් සිල්වා පත් කරගනිමින්  ගෙන ගිය නින්දිත පාලන ක්‍රමයට එරෙහිව ඔහු ගෙන ගිය අරගලය එද මෙදා තුර මාධ්‍යවේදියකු සිදු කරනු ලැබු දැවන්තම අරගලය ලෙස හදුන්වා දිය හැකිය. එම පත්වීම ලබා ගනීම ඔහු වාර්තා කරනු ලැබු ආකරය පවා මෙරට සමාජය වික්ශිප්ත කරනු ලැබිය. පුද්ගලයකු එකවර විධායකයේ  මුල්පුටුව සමගත් අධිකරණයේ මුල් පුටුව සමගත් සටන් වැදීම මෙරට මාධ්‍ය ඉතිහාසයේ කවර කලකවත් අප සමාජය අසා තිබු තිබූ තත්වයක් නොවේ. නමුත් මෙම අවස්ථාවේ මෙරට අධිපති ධාරාවේ මාධ්‍ය කටයුතු කල ආකාරය ඉතා නින්දිතය. ඔවුන් මෙම මොහොතේ දූශිත අගවිනිසුරු වරයා වෙත සහය පල කරතමන්ට අවාසි සහගත නඩු කටයුතු වලින් නිදහස් වීමට එය අල්ලසක් කරගත්තේය. ඔවුන් තෝරා ගනු ලැබුවේ අධිකරණ නිදහස් වෙනුවෙන් සටන් කරනවා වෙනුවට දුශිත අගවිනිසුරුවරයා සමග පස්ස දොරෙන් ගනුදෙනු කරමින් තමන්ගේ නඩු හබ වලින් නිදහස් වීමය.

ඔහුගේ මා දකිනා එක් සුවිශේෂි ලක්ෂණයක් වන්නේ ඔහුගේ පරිණත දේශපාලන දැක්මය. ඔහුට මෙරට දේශපාලනය ක්‍රියාත්මක වන ආකාරය පිලිබද දුර දක්නා අවබෝධයක් තිබීය. සතියේ ඔහු විසින් සිදු කරනු ලබන දේශපාලන විග්‍රහය හුදු දේශාපලන විග්‍රහයන්ගෙන් ඔබ්බට ගිය අනාගතය විග්‍රහ කිරීමක් වැනිය.මේ පිලිබද ඉතා බලවත් නිදර්ශනයක් ලෙස ඔහු 2014 අගෝස්තු මස පල කරන ලද “නව ව්‍යවස්තාවක් හදාගැනීමේ ප්‍රශ්නය” නම් වූ පොතේ පහත උපුටනය දක්වා තැබිය හැකිය.

“ලංකාවේ ජනාධිපතිවරයකුගේ ධූර කාල දෙකක් ඇමෙරිකන් ජනාධිපතිවරු තිදෙනෙකුගේ ධූර කාල තුනකට සමානය. එතරම් දීර්ඝ කාලයක් බලයේ රැදී සිටීමට පුළුවන්කම් ලැබී තිබියදීත් එයින් තෘප්තිමත් නොවී ඒ සීමාවද ඉක්මවා බලයේ ඉදීමට ක්‍රියාකරන නායකයකු සැලකිය හැක්කේ ලැබී තිබෙන පරම බලයේ රසය අත්හැරීමට කැමති නැති බලලෝභී නායකයකු වශයෙනි. 18 වන සංශෝධනය මගින් ජනාධිපති රාජපක්ෂ අපේක්ශා කරන්නට ඇත්තේ දීර්ඝ කාලයක් බලයේ රැදී සිටීම විය හැකි වුවත් ඔහුට දෙවැනි ධුර කාලය ඉක්මවා බලයේ රැදී සිටීමේ හැකියාවක් නොතිබෙනවා සේම බොහෝ විට ඔහු මෙම දුර්දාන්ත ජනාධිපති ක්‍රමයේ අවසානයාද විය හැකිය.” -“නව ව්‍යවස්තාවක් හදාගැනීමේ ප්‍රශ්නය” – පිට 44

මෙම විග්‍රහය අද වන විට යතාර්ථයක් වී හමාරය. සුමනදාසලා පුස්කොල පොත් පෙරලමින් ග්‍රහ තාරකා වලින් කල විජ්ජම් මොහුගේ දේශපාලන  පරිණත භාවයට අලගු තියන්නටත් ප්‍රමානවත් නොවන බව මින් මනාව පැහැදිලි වේ.

ගාන්ධි දර්ශනවාදියකු වන අයිවන් මහතා 2008 -09 කාලයේ යුද්ධයේ අවසන් අදියරයේදී ක්‍රියා කල ආකරය බොහෝ යුද විරෝධින්ගේ දැවන්ත විවේචනයකට ලක් වන්නකි. මමද ඇතම් විට එම ලිපි කියවීම අපුලෙන් බැහැර කල අවස්ථා විරල නොවීය. නමුත් ඔහු තම පුවත්පත එම මතය වෙනුවෙන් කිසි විටක යෙදවූයේ නැත. ඔහු හැරුණු කල අනෙක් සියලුම ලේඛකයන් ඔහුට විරුද්ධ ආස්ථානයක සිටිමෙන් අපට වටහා ගත හැකි කරුණ නම් ඔහු තම කතෘ මණ්ඩලයට කෙතරම් නිදහසක් විදින්නට අවස්ථාව දුන්නේද යන්නය.

ජනතාවට ඉදිරියෙන් සිටිය යුතු ජනමාධ්‍ය ජනතාවටත් වඩා පසුපසින් නූතන ලෝකයේ ග්‍රොත්‍රික මිනිසුන් බවට මෙරට පුරවැසියන් පත් කරලීම සිය මාධ්‍ය භාවිතය කරගත් රටක රාවය මෙන්ම වික්ටර් අයිවන් සිදු කල සමාජ මෙහෙවර ඇගයීම සමාජ අනිවාර්යයතාවයකි.මෙම ඇගයීම නිර්දය ලෙස විවේච්නය කරනවුන්ට කිව හැක්කේ එක් දෙයකි. රාවය පසුගිය තිස් වසරේ නොතිබුනානම් සමාජය කොතැනදැයි හැරී බලන ලෙසය..

කසුන් ප්‍රනාන්දු.
06/06/2015

මැයි 19 : යුද උත්කර්ශය වෙනුවට ජාතික සංහිඳියාව….

රාජපක්ෂ රෙජීමය මැදිහත් වීමෙන් උතුරේ දමිළ විමුක්තිකාමි සටන් ව්‍යපාරය පරාජය කර මේ වන විට වසර හයක් ගෙවී ගොස්ය. පසුගිය ජනාධිපතිවරණ ප්‍රතිඵල හරහා අප අත් දුටු යථාර්තය වන්නේ මෙම යුදමය පරාජය හරහා එම ජනතාව මතවාදීමය වශයෙන් ජයග්‍රහණය කර ගැනීමට මෙරට ආණ්ඩු අපොහොසත් වී ඇති බවය.අඩුම තරමින් මෙරට කරවූ ආණ්ඩුව වෙත යුද්ධයට මහත් උපකාරී කල මුස්ලිම් ජනතාව පවා එක් ධජයක් වෙතගොනු කරගැනීමට අපොහොසත් වී ඇති බවය. පසුගිය වසර පහ මුළුල්ලේම අප සමාජය ගොනු ලැබුවේ ගෝත්‍රවාදී එළඹුමක් වෙතය. එය පසුගිය කාලය පුර අප විසින් අත් විඳි යථාර්තයයි.එය විවිධ බොදු බල ව්‍යපෘති හා බලකායන්ගේ ක්‍රියාකාරිත්වය හරහා අපට විද්‍යාමාන විය. දේශපාලන සවිඥාණිකතාවයෙන් යුතු මහජනයා හොදින්ම දන්නා සත්‍යය වන්නේ පසුගිය පස්වසර පුරා මහත් අභිමානයෙන් සැමරූ මෙම ‍යුද සැමරුම් හුදෙක්ම මෙරට පාලකයන්ගේ පුද්ගල අභිප්‍රාය වෙනුවෙන් කල ව්‍යපෘතියක් බවය.එය වඩාත්ම තහවුරු වන්නේ යුද්ධය අවසන් වූ මොහොතේ මෙරට යුද හමුදාපති වරයා පවා මෙම ව්‍යපෘතියෙන් අත් හරින ලද වීමය. සැබෑ ලෙසම සිදු වුයේ පාලක අභිවෘධිය උදෙසා මෙරට ජනයා ජාතිකවාදී එලඹුමක් වෙත යොමුකරවීමය.

මෙම ලිපියේ රචකයා කිසිම විටක කිසිදු ප්‍රශ්නයක් උදෙසා යුදමය එලඹුමක් අපේක්ශා නොකරන්නෙකි. මා සෑම විටම යුද්ධය දකින්නේ මානව වර්ගයා වෙත කරනු ලබන මහා අපරාධයක් ලෙසය. එසේම මෙම ලිපියේ රචකයා දෙමළ ජනයාට දෙමළ වූ නිසාම යම් අර්බුදයකට ගොදුරු වූ බව පිළිගන්නෙකි.ඒ සදහා LTTE සංවිධානය ගත් ක්‍රියාමර්ගයද අනුමත් නොකරන්නෙක්මි.නමුත් මේ වන විට යුද්ධය අවසන් වී ඇත.එම නිසා අප අපගේ ක්‍රියාමාර්ග යොමු කල යුත්තේ  එම තත්වය තේරුම් ගෙනය.රාජපක්ෂ රෙජීමය යුද්ධය ජයග්‍රහනය කිරීම හරහා භූමිය එකාත්මික  කළද ඔහු හට මෙරට සියලු පුරවැසියන් එකාත්මික කිරීමට හැකියාව ලැබුනේ නැත. ඒ වෙනුවට ඔහු උත්සහ කරන ලද්දේ එම යුද ජයග්‍රහණ හරහා මෙරට සිංහල ජනමනස තව දුරටත් වර්ගවාදී කරමින්  එම ජනතාවගේ සදාකාලික වීරයා බවට පත්වීමය. එය යම්තාක් දුරකට ඉටු කරගැනීමට ඔහු සමත් වූ අතර අවසානයේ එය මෙරට ජන සමාජය පුරවැසි කමින් මිදී යටත්වැසි භාවයට පත් වීම දක්වා යොමු කරගැනීමට ඔහු සමත් විය. ඒ සදහා ඔහු විසින් දැනුවත්ව හෝ නොදැනුවත්ව මෙරට ජන සමාජය දරුණු ලෙස වර්ගවාදී බෙදීමකට ලක්කරන ලදි. අවසානයේ එය ඔහුගේ දේශපාලන ගමන අවසන් කිරීම කෙරෙහිද දැවැන්ත ලෙස බලපාන කරුණ බවට පත් විය.

වසර පහක් පුරා අප විසින් සමරණ ලද ‍යුද ජයග්‍රහනය තුල සැබෑ ලෙස  ඇත්තේ අප විසින් තවත් ජාතියක් යටපත් කිරීමෙන් ලද ජයග්‍රහණයක් මහත් උත්කර්ශයට ලක් කිරීමකි.එවැනි යුද සැමරුම් නූතන ප්‍රජාත්‍රන්තවාදී සමාජ තුල සැලකෙන්නේ ගෝත්‍රවාදි සැමරුම් ලෙසය. අප කොතෙකුත් අමතක කරන්නට උත්සහ කරන යතාර්ථය වන්නේ යුද්ධයෙන් පරාජය වූයේ අප රටේම  අව වරප්‍රසාදිත තරුණ ජනකොට්සක් බවය. ඔවුන් ගන්න ලද ක්‍රියාමර්ග කොතරම් රළු වුවද ඔවුන් අප රටේම පුරවැසියන් වග අප දැන ගත යුතු සත්‍යයකි. LTTE ය ‍යුදමය ලෙස පරාජය කිරීමෙන් පසු මෙරට ආණ්ඩුව විසින් කළ යුතුව තිබුනේ දෙමළ ජන සමාජය වසර ගනනක් පුරා ඉල්ලා සිටින ප්‍රශ්න වෙත විසදුම් ඉදිරිපත් කිරීමය. එසේ නොමැතිව ඔවුන්ව දෙවන පෙළ පුරවැසියන් ලෙස සලකමින්  කරනු ලබන ක්‍රියාමර්ග යම් දිනක නැවතත් රටම ලේ විලක් බවට පත් කිරීමට හේතු වන බව අප මග හරිමින් සිටී.යුද්ධයෙන් පසු ආණ්ඩුව විසින් කළ යුතුව තිබු සහජීවන ක්‍රියාමර්ග වෙනුවට ඔවුන් විසින් කරනු ලැබුවේ ජාත්‍යාලයෙන් සිංහල ජනයා කුල්මත් භාවයට  පත් කරමින් විචාරයකින් තොරව පාලකයා වන්දනාමාන කරනා යටත් වැසියන්  පිරිසක් ගොඩ නැගීමය. එහි වර්තමාන ප්‍රථිපල  අප අද වන විට අප අත් දකිමින් සිටී. අද වන විට අන්ධභාවයට පත් කරන් ලද  ජනයා ජාතික ඒකාග්‍රතාවයක් වෙනුවට ඉල්ලා සිටින්නේ ජාතිවාදයයි.එය පසුගිය දිනවල ජාතික කොඩිය අරඹයා ඇති වූ ප්‍රශ්නයේදී අපි අත් දිටීය.මේ නිසා අප මෙම එළබෙන මැයි 19 දින සිටවත් මෙම ක්‍රමය වෙනුවට නව එළබුමකින් මෙම ප්‍රශ්නය කරා යොමු විය යුතුය. එය තව දුරටත් යුදවාදී උත්කර්ශයක් නොවී ජාතික සංහිදියාව වෙත යොමු කළ ගත යුතුය. දේශපාලන බලය වෙනුවෙන් මේරට දේශපාලකයන් ගනු ලැබු අදූරදර්ශී ක්‍රියාමාර්ග හේතුවෙන් රටක් ලෙස අප වන්දි ගෙවු තරම් හොදටම ප්‍රමාණවත්ය.රටක් ලෙස අපට තවත් 56 හෝ 83 අවශ්‍ය කරන්නේ නැත. ඒ වෙත අප සමාජය යොමු කිරීමට ඉඩ නොදිය යුතුය.ඒ සදහා මෙම දිනය ජාතික සංහිදියා දිනයක් බවට පත් කරමින් ඒ සදහා අඩිතාලමක් ගොඩනැගිය යුතුය.
“War does not determine who is right – only who is left” – Bertrand Russell

කසුන් ප්‍රනාන්දු.
10/05/2015

ජනතා වරම පාවා දීමට සූදානම්……

මේ දිනවල ප්‍රධානතම ප්‍රශ්න වී ඇත්තේ පරාජිත මිත්‍යා දෘෂ්ඨික ජනමූල නායකයාගේ දින චර්යාව හා ඔහු විසින් නැවත සිදු කරන ජල තටාක වෙත වැලි පිරවීම් හා මලයාල ගුරුකම් මහත් අභිරුචියෙන් වාර්තා කිරීමය. රජයේ මාධ්‍ය ඇතුලුව අධිපති මාධ්‍යත් රටේ ජනවරම ලෙස ජනතාව ලබා දුන් ඡන්දය වෙනුවෙන් ඔවුන්ගේ ඉල්ලීම මග හරිමින් තක්කඩි ලෙස සුපුරුදු ලෙස අලෙවි කල හැකි සීනිබෝල, ප්‍රවෘත්ති ලෙස ජනතාව හමුවේ තැබීමේ සුපුරුදු ව්‍යපෘතියේ නියැලී සිටී. නමුත් දේශපාලන සවිඥානිකතාවයකින් යුතු පුරවැසියන්ට නම් දසතින්ම ඇසෙන්නේ තර්ජනය කිරීම්ය.ව්‍යවස්ථා සංශෝධනය වෙනුවෙන් කොන්දේසි ඉදිරිපත් කිරීම්ය. මේ සියලු දේ කරනුයේ එදා 18 වන ව්‍යවස්ථා සංශෝධනය ඉදිරිපත් කල මොහොතේ ගලේ පැහරූ බළලුන් මෙන් සිටි අවස්ථාවාදීන්ය. එදා පූස් පැටවුන් මෙන් ඒකාධිපති ගමනකට අත් එසවූ ඔවුන් මෙදා ඉතා හාස්‍යජනක කොන්දේසි ඉදිරිපත් කරමින් සිටී.2015 ජනවාරි 8 වැනිදා මෙරට හැටලක්ෂයක් ඉක්මවන ජනතාවක් ලබා දුන් ජනවරම වූයේ අත්තනෝමතික විධායක ජනාධිපති ධූරය අහෝසි කර ගෙන ජනතා පරමාධිපත්‍ය නැවතත් පුරවැසියන් වෙත ලබා ගැනීමය. අද වඩාත්ම උත්ප්‍රාසජනක තත්වය වනුයේ එදා එම ජනවරම ලබා ගැනීම වෙනුවෙන් විධායක ජනාධිපති ක්‍රමය  පතුරු ගැසූ පුද්ගලයන් අද එය වෙනස් කිරිමට එරෙහිව නැගී සිටීමය. දැනට ඉදිරිපත් කොට ඇති 19 වන ව්‍යවස්ථා සංශෝධනය තුල ඇතුලත් කරුණු ජනතා වරමට පයින් ගැසීමක් වුවද එය පවතින ව්‍යවස්ථාවට වඩා ඉදිරිගාමි තත්වයකි.ඉන් විධායක බලය සම්පුර්ණයෙන්ම අහෝසි නොවූවද එය සැලකිය යුතු දුරකට එම බලතල එක් පුද්ගලයෙකුගෙන් පාර්ලිමෙන්තුව වෙත පැවරීමකි.එනයයින් එය පරාජය කිරීමට ගන්නා උතසහයන් හදුන්වා දිය හැක්කේ ජනතා පරාමාධිපත්‍යට පයින් ගසනා ප්‍රතිගාමීත්වයක් ලෙසිනි.

19 ට විරුද්ධ වන්නන් ඉදිරිපත් කරන මූලීකම තර්කයක් වන්නේ රටක ජාතික ආරක්ෂාවෙහිලා මෙන්ම රටක් අරාජික නොවී පවත්වා ගැනීමෙහිලා විධායක ජනාධිපති ධූරයක් රටකට අවෂ්‍ය බවය.නමුත් ඉතිහාසය පිරික්සන කවරකුට වුවද මෙය ඉතා පුහු තර්කයක් බවට හදුනා ගත හැක.78දී හදුන්වා දුන් මෙම අත්තනෝමතික විධායක ජනපති ක්‍රමය ජාතික ආරක්ෂාව අර්බුදයෙහිලා මෙන්ම රට අරාජික වීම කෙරෙහි බලපෑ ආකාරය ඉතා පහසුවෙන් හදුනා ගත හැකිය. ඊට හොදම නිදර්ශනය ලෙස දිය හැකි වන්නේ ජේ. ආර් ජයවර්ධන තම්න්ට හිමිව තිබූ විධායක බලය උපයයෝගී කර ගනිමින් තම්න්ට 1982 වන විට අහිමිව යනු ඇතැයි විශ්වාශ කෙරුණු පාර්ලිමෙන්තුවේ 5/6 බලය රැක ගැනිම පිනිස ගෙන ආ ලාම්පු කළගෙඩි සෙල්ලම ලෙස ජනතාව හදුනා ගත් ජනමත විචාරණයයි. ඉන් ඔහු එම 5/6 බලය තවත් වසර 4 දක්වා දීර්ඝ කරගන්න ලදි. මැදහත් දේශපාලන විචාරක මතය අනුව එය මෙරට ලේ විලක් බවට පත් කල 1983 නින්දිත කලු ජූලිය මෙන්ම 1987-89 භීෂණ යුගය නිරිමාණය විමෙහිලා ප්‍රධාන ලෙස බලපෑ  හේතුවයි.19 සම්මත කර ගත් පමණින්ම මෙරට ආණ්ඩු ක්‍රමය ප්‍රජාත්‍රන්ත්‍රවාදි වන්නේ වත් හෝ මේ රට තුල සුවිශේෂි තත්වයක් එක වර පහල වන්නේ හෝ නැත.නමුත් දැනට ඉදිරිපත් කොට ඇති සංශෝධන තුල  පවා යම් ඉදිරිගාමි ලක්ෂණ වේ නම් එය සම්මත නොකර මග හැරිම මෙරට ආණ්ඩු ක්‍රමය ඉදිරිගාමි කිරිමේ අවස්ථාවක් මග හැරීමකි.මෙහි ඇති ඉදිරිගාමි ලක්ෂණ අතර මේ වන තෙක් විධායකයේ රබර් මුද්‍රාවක් වන් වූ පාර්ලිමෙන්තුව මෙන්ම අධිකරණය ඉන් මුදවා ගැනිමේ හැකියාව ලැබි ඇත. මෙය සම්මත වීමට ඉඩ නොතබන්නේ යැයි වහසි බස් දොඩවන්නවුන් පසුගිය ආණ්ඩු සමයේ විධායක බලයට පමණක් නොව එහි පවුල් අධිකාරියේ බලය හමුවේ පවා බිය වෙමින් තම කට වසාගෙන ඇමති ධූර ආරක්ෂා කර ගත් ආකාරය මිනිසුන් හට අමතක නැත.

18 වන ව්‍යවස්ථා සංශෝධනය සැලකිය හැකි වන්නේ මෙරට ආණ්ඩු ක්‍රමය තුල එක් පුද්ගලයකුගේ බල ලෝභය වෙනුවෙන් ඉදිරිපත් කරනු ලැබූ නින්දිතම ව්‍යවස්ථා සංශෝධනය ලෙසය. මින් 1978න් ඇති කරන ලද අත්තනෝමතික විධායක ජනපති ක්‍රමය විකෘතියක් බවට පත් කරමින් මෙරට ආණ්ඩුක්‍රමය රාජාණ්ඩු ක්‍රමයක් දක්වා තල්ලු කර දමමින් පුරවැසියන් වහලුන් බවට පත් කිරීමේ කූට උපක්‍රමයක් විය.මෙම නින්දිත ක්‍රියාමාර්ගයට සහය දක්වනු ලැබුවේ වහලුන් බවට පත් කල එම පුරවැසියන්ගේම ජනවරමින් පාර්ලිමෙන්තුවට පත් කල වුන්ගෙන් වීම කවර නම් උත්ප්‍රාසජනකද?.තවද මෙම සංශෝධනය තුලින් සීමිත මට්මෙන් හෝ ප්‍රජාත්‍රන්ත්‍රවාදි ලක්ෂණ වලින් යුතු 2001දි එක් මන්ත්‍රිවරයකු පමණක් විරුද්ධ වූ 17 වන ව්‍යවස්ථා සංශෝධනය කුණු බක්කියට යවන ලැබූ තත්වයක් යටතේය.පුදුමයට කරුණ වන්නේ අද 19ට මාරාන්තික විරෝධය දක්වන්නේද එදා ඊට විරුද්ධ වූ මෙදා මෙම ක්‍රමය අහෝසි කරන බවට සපථ වෙමින් බලය ලබා ගෙන ඇමති ධුරයක් ලබා ගත් පුද්ගලයාද ඔහුම වීමය. ඉදිරිපත් කොට ඇති 19 වන සංශෝධනය මගින් 18 සම්පුර්ණයෙන්ම අහෝසි කරගන්නට හැකි වීමම සැබවින්ම ඉදිරිගාමී තත්වයකි. එදා මෙම ප්‍රජාත්‍රන්ත්‍රවාදයේ මළගම බදු 18 සම්මත කරන ලද්දේ හදිසි පණතක් ලෙස පාර්ලිමෙන්තුව පවා හරිහැටි දැනුවත් කිරිමකින් තොරවය.  අද මෙයට මරාගෙන මැරෙන්නවුන් එදා සිටියේ කෙසේදැයි ඔබට මතක ඇතුවා ඇති.

රටක් ලෙස අප අද සිටිනා අරාජික තත්වය සදහා මෙරට බිහි වූ ව්‍යවස්ථාවන් පවා වගකිව යුතුව ඇත. අප රටක් ලෙස කවර අවස්ථාවකදීවත් රටක ජාතික අභිලාශයන්ට ගැලපෙන පරිදි ව්‍යවස්ථාවක් බිහි කර ගැනිමට උත්සුක වූ ජාතියක් නොවේ.එහි ප්‍රතිඵල රටක් ලෙස අප උවමනාවටත් වඩා පසුගිය සමයේ නෙලා ගන්නා ලදි. මෙම තත්වය 1947 සම්මත කරගන්නා ලද සොල්බරි ව්‍යවස්ථාවේ සිට 1978 දෙවන ජනරජ ව්‍යවස්ථාව සම්මත් කරගත් ආකරය පිරික්සීමේදි අපට දැක ගත හැකිය. එය වෙනමම අධ්‍යනය කල යුතු තත්වයකි.නමුත් මෙම සෑම ව්‍යවස්ථාවකම පැහැදිලිව දැකගත හැකි එක් ලක්ෂණයක් වන්නේ මෙම සෑම අවස්ථාවකදීම ව්‍යවස්ථා සංශෝධනය එහි මූලිකයාගේ පුද්ගලික අරමුණු මත ගැට ගැසී තිබීමය.ඉන් රටක් ලෙස අප ගෙවූ වන්දිය සුලු පටු නොවේ. එවන් අවස්ථාවාදි ව්‍යවස්ථා සංශෝධනයන් වෙනුවට යම් තරමකට හෝ රටේ පුරවැසියන්ගේ පුරවැසි අයිතීන් බලාත්මක කිරීමට ගෙන එනු ලබන සංශෝධනයන් ආපස්සට හැරවීමේ   සෑබෑ උවමනවන් ඇත්තේ බලය වෙනුවෙන්ම දේශපාලනය මෙහෙයවන අන්තවාදින් සහ ප්‍රතිගාමී බලවේග වලට පමණි. ඔවුන්ට ඉතිහාසයේ හිමිවිය යුතු නිවැරදි ස්ථාන ලබා දිම පුරවැසියන් සතු කාර්යයකි.19 වන ව්‍යවස්ථා සංශෝධනය හෝ සම්මත කර ගැනීමට රටක් ලෙස අප අපොහොසත් වේ නම් මේ රට ගමන් කරන්නේ ඉතා අදුරු යුගයකට බව නොකියාම බැරිය. ඒ නිසා වහල් සමාජයක් වෙනුවට දැනුවත් පුරවැසි සමාජයක් වෙනුවෙන් අපට ඉල්ලා සිටිය හැක්කේ කරුණාකර 19ට ඉඩ දෙන්න කියාය. 

කසුන් ප්‍රනාන්දු.
14/04/2015

Photo Credit : Cartoon by Awantha Artigala.

සුපිරි තරු බිහිකරනා මාධ්‍යයේ නිරුවත වේදිකාව මතට….

ඇත්තෙන්ම අප ජීවත් වන්නේ නින්දේද?… නාට්‍ය අවසානයේදී ප්‍රේක්ශකයා වෙත නාට්‍ය ඉදිරිපත් කරනා ප්‍රධානතම පැනය මෙයයි. අප සියලු දෙනාම සිහිනය තුල ජීවත් වීමට ප්‍රිය කරති. මන්ද ඉන් අප ඇහැරුණ විට අපට ප්‍රශ්න වලට මුහුණ දීමට සිදු වනා බැවිනි.අප රටේ සුවිශේෂි ස්වත්‍රන්ත නාට්‍ය නිර්මාණකරුවකු ලෙස තම නම් සටහන් තැබූ රාජිත දිසානායකයන්ගේ නවතම නාට්‍යය වන “සිරිවර්ධන පවුල” හරහා වසර දහයක් පුරා අප ජන සමාජයේ අලුත්ම සිහිනය බවට බලහත්කාරී ලෙස අප මත පටවා ඇති සුපිරි තරු බිහි කිරීමේ ව්‍යාපෘති වල ඇතුල් පැත්ත හෙවත් නිරුවත සමාජය වෙත වේදිකාව හරහා ඉතා රසවත් ලෙස ඉදිරිපත් කරනු ලබයි.ඉන් නොනැවතී ඔහු මාධ්‍යයේ කාර්‍යභාරයද ප්‍රශ්න කිරීමට ලක් කරනු ලබයි. ඇත්තෙන්ම අද දවසේ මාධ්‍ය තම සැබෑ වගකීම වන රටක සිව්වන ආණ්ඩුව ලෙස කටයුතු කිරීමෙන් බැහැරව ජනතාව මුලා කරමින් තම ව්‍යාපෘති වල ඔවුන් සිර කරමින් සමාජය තද නින්දකට යොමු කරවීම ඔවුන් ගේ කාර්යය බවට පත් වී තිබීම සමාජයක් ලෙස අපගේ අභාග්‍යයකි.

නාට්‍යය කතා සාරංශය ලෙස අපට හදුනා ගත හැක්කේ සුපිරි තරුව වීමේ අභිලාශයෙන් සුපිරි තරු තරගයට යොමු වන තරුණයකුගේ ජීවිතය පමණක් නොව ඔහුගේ පවුලද ඇතුලුව එම සිහින ලෝකය තුල ජීවත් වීම අවසානයේ ඛේදවාචකයකින් අවසන් වීමය.සාමාන්‍ය ප්‍රේක්ශකයා ලෙස අප මෙතෙක් දැක තිබෙනුයේ සුපිරි තරු තරග වල වීරයාගේ කතාව පමනි. නමුත් අතරමග තම සිහිනය බොද වී ඉවත්වන්නුන්ගේ කතාව අපට ටෙලිවිශන් තිරයෙන් ඉදිරිපත් නොකෙරේ. ඒ මන්දයත් සුපිරි තරු තරග රටාව තුල අපට ඒත්තු ගන්වා ඇත්තේ අතරමග නැවතීමක් නැත යන්නය.නමුත් අප නොදකින යථාර්තය වන්නේ සිහින තරු වීම තම ජීවිතයේ ඒකීය අරමුණ කරගෙන තම ජීවිතය ඛේදවාචකයකින් අවසන් වන තරුන පරපුර අපට ටෙලිවිශන් තිරය හරහා මග හැරෙන බවය. මෙම යථාර්ථය මනා ලෙස සුපුන් සහ ඔහුගේ පවුල හරහා නාට්‍යකරුවා තම වෙදීකාව උප්යෝගී කරගෙන ප්‍රේක්ශකයා වෙත ඉදිරිපත් කෙරේ. නමුත් තව දුරටත් ඔබ්බට යන නාට්‍යකරු ඛේදවාචකයකින් පාඩම් ඉගෙන නොගන්නා අප සමාජයේ හැදියාව වඩාත් හොදින් නිරූපනය කරනු ලබයි.අප සමාජය අතීතයෙන් පාඩම් ඉගෙනනොගැනිමේ ඛේදවාචකය නිසාවෙන් සමාජයක් ලෙස අප ගෙවනා වන්දිය අති මහත්ය.උදාහරණ ලෙස 1983 කලු ජූලියෙන් දී ඇති වූ සිද්ධි හරහා පාඩම් උගත් සමාජයක් නම් කිසි ලෙසකින් වත් නැවතත් 2014 අලුත්ගම කලු ජූනියක් කෙසේ වෙතත් බොදු බල උම්මත්තකභාවයක් මේ රට තුල කෙසේ වත් ඇති නොවිය යුතුව තිබුනි.

“සිරිවර්ධන පවුල” නාට්‍යයය තුල තවත් තලයක් හරහා නාට්‍යකරු අප රටේ තරුණ පරපුරේ ඛේදවාචකය ඉතා වියුක්ත ලෙස තම නාට්‍යයය හරහා නිරූපනය කරනු ලබයි. මෙහි එන ප්‍රධානතම තරුණයින් තිදෙනා අතර වෙන සංවාද හරහා එය ඉදිරිපත් කර තිබීම ඉතා ප්‍රශංශනියය.මෙහි ඇති සුවිශේශිම ලක්ෂණය වන්නේ ලොව ඇති සන්නිවේදන තාක්ෂණය කොතරම් දියුණු වුවත් ශ්‍රි ලාංකික තරුණයා එය යොදවා ගන්නා ආකාරය ඉතා ග්‍රෝත්‍රිකය.වර්තමාන දේශපාලන වටපිටාව වෙත එම තාක්ෂණය යොදවා ගත් ආකාරය අධ්‍යනය කිරීමේදී අද රටේ තරුණ පරපුර උදම් අනනා කරුණක් වනුයේ රාජපක්ශ රෙජීමය පෙරළා දැමිමේ ප්‍රමුඛ කාර්‍යක් ඔවුන් විසින් ඉටු කල බවය.එහෙත් සාමජ මාධ්‍ය වෙබ් අඩවි හරහා ඇති වූ වාද විවාද වෙත නැවත් හැරී බැලීමේදී අප තරුණ පරපුර කටයුතු කරනා ආකාරය පිළිබදව අපට නම් හිරිකිතයක් දැනේ. ඔවුන් කිසිදු මූලාශ්‍රගත දැනුමකින් තොරව කරනා හුදු ආවේගශීලී වාද විවාද සමාජයක් ලෙස අප සමාජයේ අනාගතය කොතරම් ග්‍රොත්‍රවාදීද යන බිය අප තුල ඇතිවේ.කණගාටුවට කරුණ වන්නේ අප සමාජයේ වගකිව යුතු මාධ්‍ය ආයතන පවා වගකීමෙන් කටයුතු කිරීම පසෙකලා කටයුතු කරනා නින්දිත ස්වභාවයය. පසුගිය වසර දහයක් පමණ කාලය පුරා මාධ්‍ය ආයතන වැපිරූ අස්වැන්න අප පසුගිය සමයේ නෙලා ගත්තේය. හොදින් පසුගිය දශකය දෙස හැරී බැලීමේදී අපට දැකගත හැකි කරුණ වන්නේ රට තුල ජාතිකවාදී මතවාදයන් ගොඩ නැංවීමේලා මාධ්‍ය ඉතා අශීලාචාර ලෙස තම ගුවන් කාලයන් යොදා ගෙන ඇති බවය. පසුගිය වසරේ ඇති වූ අලුත්ගම ඛේදවාචකය එහි උතතරීතරම අවස්ථාව ලෙස අපට දැක්විය හැකිය.එම මොහොතේ පවා රටක සිව්වන ආණ්ඩුව ලෙස හදුන ගැනෙනා මාධ්‍ය කටයුතු කල ආකාරය නින්දිතය.වින්දිතයා වෙනුවෙන් පෙනී සිටිනවා බහුතරයා වෙනුවෙන් පෙනී සිටිනා මාධ්‍ය භාවිතයක් ඒ මොහොතේදී අපට දැකගත හැකි විය. මෙම යථාර්තවාදී තත්වය රාජිත දිසානායක මහතා තම නාට්‍ය හරහා ඉදිරිපත් කල ඇති ආකාරය විශිෂ්ටය. සුපුන්ගේ ලගම මිතුරා කටයුතු ආකාරය තුලින් එය ඔහු ප්‍රෙක්ශකයා වෙත ඉදිරිපත් කෙරේ.සමාජ සබදතා ජාතීවාදි දෘශ්ඨිකොනයකින් බැලීම, රූපවාහිනී හරහා විද්වත් යැයි හදුන්වන ජාතිකවාදී මත වපුරන පුද්ගලයන් වීරයන් කොට ගැනීම හා ඔවුන් වෙත විවේචන ඉදිරිපත් කරන්නන් හෙළා දැකීම හරහා අප සමාජයේ තරුණයන් ජාතිකවාදී මානසිකත්වයකින් ජීවත් වුවද එය පවා ඔවුන් සිදු කරනුයේ කිසිදු මූලාශ්‍ර දැනුමකින් නොවන බව සහ මාධ්‍ය හරහා වපුරන දේ තුලින් බව මෙන්ම ඔවුන් ඉතිහාසගත කරුණු පිලිබදව කිසිදු අවබෝධයක් නොමැති බව ඇන් ඇම් සහ කොල්වින් ආර් යනු කවුරුන් දැයි අසන ප්‍රකාශ හරහා අපට දැක ගත හැකිය.

මාධ්‍ය ඇත්තෙන්ම පැවතිය යුත්තේ සමාජයට ඉදිරියෙනි.නමුත් අද අපි දකිනා සත්‍යය වන්නේ මාධ්‍ය ජනතාවට මග කියනු වෙනුවට තම ලාභ පංගුව වෙනුවෙන් ඕනෑම නිර්ලජ්ජිත ක්‍රියාවලියක යෙදෙනා ව්‍යාපාරයක් බවට මාධ්‍ය ආයතන පත්ව තිබීමය. එය සුපිරි තරු තරග හරහා පමනක් නොව අද වන විට අද වන විට එය ප්‍රවෘත්ති ඉදිරිපත් කිරීමේදී පවා යොදවනු ලබන තත්වයකට පැමින තිබීම ඉතා කනගාටුදායකය. සමාජය ශිලාචාර කිරීමේ වගකීම කෙසේ වෙතත් තම්න් ශීලාචාර විය යුතු බව නොතේරීම අද දවසේ අප නොදකිනා යතාර්ථයයි. මාධ්‍ය ආයතන සුපිරි තරග සහ විවිධ වු වැඩසටහන් වලට මුවා වී සිදු කරනු ලබන ලිංගික හිංසනය කිසිවෙකුත් නොදකී.බොහෝ දෙනා එවැන්නක් විශ්වාශ පවා නොකරති.නමුත් කටුක යථාර්ථය වන්නේ මාධ්‍ය ආයතන තම වැඩසටහන් හරහා ප්‍රධාන ලෙසම මෙගා ටෙලි නාට්‍ය මෙන්ම සුපිරි තරු වැඩසටහන් වලදී දැවන්ත ලිංගික හිංසනයක් සිදු කරනා බවය.එහෙත් ටෙලිවිශන් තිරය හරහා අප දකින්නේ ඔවුන්ගේ ඒ මහා නිරුවත වසනා සෙත් පිරිත්, ධර්ම සාකාච්ඡා සහ සමාජ සත්කාරක වැඩසටහන්ය. නමුත් මෙයට මුවා වී මොවුන් කරනා අනර්ථකාරී ක්‍රියා සමාජ ගත නොවේ. ප්‍රේක්ශකයා එම සිහින ලොවින් මිදීමට කිසිසේත්ම සූදානම් නැත.ඔවුන්ට එම ක්ෂිතිමය ඇත්දැකීම විදිමට බියක් දක්වයි.තම නාට්‍ය හරහා සුපුන්ගේ සහෝදරියත් මාධ්‍ය ආයතන වල එම  නිරුවත ප්‍රේක්ශකයා වෙත ඉදිරිපත් කෙරේ.

සම්ස්ථයක් ලෙස නාට්‍යකරු සමාජය වෙත මාධ්‍ය ආයතන වල අදුරු පැතිකඩක් නැවත සමාජය වෙත පෙන්වා දීමට වේදීකාව යොදවා ගෙන කරන ලද උත්සහය සාර්ථක වී ඇති බව  නාට්‍යය හරහා අපට දැකගත හැකිය. තවද ඔහු මෙම උත්සහය හරහා අප සාමාජයේ ඇති දැවන්ත අවුලක් වන පුද්ගලයන් කුටුම්භ ගත සිහින හඹා යෑම පිලිබද ඇති අර්බුදය මැනවින් ප්‍රේක්ශකයා වෙත ඉදිරිපත් කෙරේ. එය ඔහුගේ “වීරයා මැරිලා” නාට්‍යයේම දිගුවක් ලෙස දැකිය හැකි තත්වයකි. අද දවසේ රටක් ලෙස අප හමුවේ ඇති ප්‍රබල අර්බුදයක් වන්නේ තනි තනි සිහින හඹා යන වීරයකු වෙනුවට සමාජ ප්‍රශ්න වෙනුවෙන් ඉදිරිපත් වෙන ඒ වෙනුවෙන් මැදිහත් වන වීරයන් බිහි නොවීමේ අර්බුදයයි. අද මිනිසුන්ගේ උත්තම වාක්‍ය වී ඇත්තේ කෙසේ හෝ තම්න් ගොඩ යෑම වෙනුවෙන් ඕනෑම කුපාඩිකමක් කිරීමය.එවැන්නන් බහුල සමාජයක මිනිසුන් තව තවත් ඉල්ලා සිටින්නේ සුපිරි තරු වීමට ඉඩක් මිස අන් කවරක්ද ?

කසුන් ප්‍රනාන්දු
07.02.2014

රසවත් පරිවර්ථනයක්…………………….

අප රටේ ජනප්‍රිය මාධ්‍යක් වන පරිවර්ථන අතරින් බොහෝ පරිවර්ථන ඇත්තේ ඉතා දුර්වල තැනක යැයි බොහෝ දෙනා පවසන කරුණකි.ආචාර්යය ලියනගේ අමරකීර්ති විසින් පරිවර්ථිත Antonio Skarmata ගේ “El Cartero de Neruda” –“නෙරූදාගේ ලියුම්කාරයා” ප‍්‍රබන්ධ සාහිත්‍ය කෘතිය සිංහල පරිවර්ථන මාධ්‍ය නව මගකට යොමු කරවන්නකි.ලතින් ඇමෙරිකානු සාහිත්‍ය අද වන විට අප රටට එතරම් ආගන්තුක නොවූවද මෙම කෘතිය පරිවර්ථනය හරහා අමරකීර්ති මහතා අප එතරම් අසා නොපුරුදු අන්තොනියෝ ස්කර්මෙතා ශ්‍රි ලාංකික පාඨකයාට හදුන්වා දෙයි.මෙය වඩාත් රසවත් කෘතියක් වන්නේ එය දේශපාලනික නවකතාවක් වීමය. මෙය ලතින් අමෙරිකානු සාහිත්‍ය පරසක්වල ගැසූ ඊනියා සිංහල ජාතිකවාදින්ට අතුල් පහරක් වන කෘතියකි.

මෙහි කතා සාරාංශය වන්නේ මහා කවි පැබ්ලො නෙරුදාගේ ජීවිතයේ අවසාන යුගයේ ඔහුට හමුවන මිතුරෙකුගේ ආදර කතාව වෙත පැබ්ලො නෙරුදාගේ බලපෑම මෙහි මූලික තේමාව වුවද එහි යටි පෙල නිරූපනය වන්නේ මහා දෙශපාලන කතාන්දරයකි. එනම් චිලී රාජ්‍යයෙන් බිහි වූ ලොව ප‍්‍රථම සමාජවාදී ජනාධිපතිවරයා ලෙස සැල්වදෝර් අයියන්දේ බලයට පත් වීම, සී.අයි.ඒ. සංවිධානයේ මෙහෙයවීම යටතේ ජෙනරාල් පිනෝචේ විසින් අයියන්දේ ආණ්ඩුව බිඳ දැමීම ආදී සිදුවීම්  මෙහි යටි පෙලෙහි දක්වා ඇත. එය ඉතා රසවත් ලෙස මෙම තරුණයගේ ආදර කතාව තුලින් දක්වා තිබීමෙහිලා මෙම කෘතියේ කතුවරයා දක්වන්නේ ඉතා ශූර බවකි.

මෙම කෘතියේ තවත් සුවිශේශි ලක්ෂනයක් වන්නේ පබ්ලෝ නෙරුදාගේ කවිත්වය මෙම කෘතිය තුල දක්වා තිබීමය. එය පබ්ලෝ නෙරුදා මෙම කතාවේ එන තරුණයා වෙත රූපක ගොඩනැංවීම හරහා ඉදිරිපත් කර තිබීම ඉතා අලංකාරය. මෙහි එන රසවත් රූපක ගොඩනැංවීමක් මෙසේය.
“මෝඩියෙක් වෙන්න එපා, දැන් උඹේ හිනාව සමනලයෙක් වගේ නමුත් හෙට උඹේ තන් හඩළන පරවියො.උඹේ තනපුඩු පැනි පිරුණු රාස්බෙරි. උඹේ දිව දෙවියන්ගේ උණුසුම් පලස. උඹේ පස්ස නැවක ලෙලෙන රුවල්.ඔය කකුල් අස්සේ දැවි දැවි තියෙන අහවල් එක මානව වර්ගයාගේ කෙළින් වෙච්චි ආඩම්බර යකඩෙ රත් කරන ලිප.දැන් නිදා ගනිං.” (පිට 69)

තවද මෙම කුඩා පරිවර්තිත නවකතාවට සාපේක්ශව දිගු පෙරවදනක් ලියමින් ආචාර්යය සුමනසිරි ලියනගේ එකල ලෝක දේශපාලන තත්වය සහා මෙම කෘතියට අදාල චිලී රටේ පැවති තත්වය විග්‍රහ කර ඇති ආකාරය මෙම කෘතියේ දේශපාලන තත්වය වටහා ගන්නට පාඨකයාට මනා පිටුවහලක් වේ.මෙම පොතේ එන ඉතා රසවත් වදන් පෙලක් වන මහා කවි පැබ්ලෝ නෙරුදා නොබෙල් ත්‍යාගය ලබා ගනිමින් කල කතාවේ උපුටනයක් මෙසේ දක්වා තබමි.

“ගිනි ගත් ඉවසීමෙන් තමයි අපි සියලු මනුෂ්‍යන්ට ආලෝකය, සාධාරණය හා අභිමානය ලබා දෙන අන්‍යලංකාර පුරවරයක් ජය ගන්නේ.”
(පිට 119).

කසුන් ප්‍රනාන්දු

15/01/2015

Photo Credit :www.Boondi.lk

රෙජීමය පරාජය කිරීමෙන් ඔබ්බට…..

ශ්‍රි ලංකා වාසින් හට 2015 වර්ෂය එලබෙන්නේම ජනාධිපතිවරණයක් සමග බව මේ මොහොත වන විට කාටත් නොරහසකි. ඌව ප්‍රථිපලය සමග ආණ්ඩුව තුල විවිධාකාර වූ අර්බුද නිර්මාණය වී ඇති මොහොතක් වුවුද පාලකයාගේ පුද්ගලික කෙන්ද්‍රය මත රටේ උත්තරීතරම නීතිය වල් වැදුනු රටක ජීවත් වන්නන් වන අප හට කිව හැක්කේ අනිවාර්‍ය්යෙන්ම ජනාධිපතිවරණය එලබෙන වසර මුලදී පැවත්වෙන බවය. වර්තමාන දේශපාලනය  ක්‍රියාත්මක වන ආකාරය අපට පහත ලෙස විග්‍රහ කර ගත හැකිය. 18 වන විව්‍යස්තා සංශෝදනයේ වන දුර්වලතා හේතුවෙන් පර්සි මහෙන්ද්‍ර රාජපක්ශ මහතාට මැතිවරණයට ඉදිරිපත් වීම අභියොගයට ලක් වී ඇත. මෙය කොතරම් බලගතු නීති තර්කයක් වුවත් මෙරට නීතියේ මුර දෙවොල රෙජීමයේ රබර් මුද්‍රාවක් වන තත්වයක් තුල රාජපක්ශ මහතා මැතිවරණය කැදවන බවත් එය හිස් මුදුනින් මැතිවරණ කොමසාරිස් වරයා බාර ගන්නා බවත් යථාර්තයකි.ඌව ප්‍රථිපලය තුලින් ලත් පිබිදීම තුල ප්‍රධාන විපක්ශය සිටින්නේද යම් තරමක අධි විශ්වාශයකිනි. එනම් කරට කර සටනකදී මෙරට පීඩනයකට ලක්වී සිටින සුළු ජාති, ආගම්වල සහයෝගයත් සහිතව රෙජීමය පරාජය කල හැකි බවය.දේශපාලන ව්‍යාපාර මීට දක්වන්නේ විවිධ වූ ප්‍රතිචාරය. එක් පසකින් සෝභිත හිමියන්ගේ සාධාරණ සමාජයක් සදහා ජනතා ව්‍යාපාරය පොදු අපේක්ශකයකු වෙනුවෙන් පෙනී සිටින අතර ජනතා විමුක්ති පෙරමුණ නීති විරෝධී මැතිවරණයකට එරෙහිව ඡන්ද වර්ජනයකට සූදානම් වෙමින් සිටී. ඒජාපය සුපුරුදු ලෙසම හිතුවක්කාරි ලෙස තම අපෙක්ශකයා වෙත සහය පල කරනා ලෙස අනෙක් කණ්ඩයම් වෙත බලපෑම් කරමින් සිටී.තවත් පසකින් අතුරලියේ රතන හිමිද කරලියට විත් ඇත. එහිමියන් පිවිතුරු හෙටක් සංවිධානය හරහා යෝජනාවක් මේ මොහොත වන විට සමාජ ගත කොට ඇත. අතීතයේ සිදු වීම් වලින් ලත් අත්දැකීම් මත මෙම ක්‍රියාමාර්ගය පිලිබදව අවසාන මොහොත වන තෙක් යමක් පැවසිය නොහැක.

රාජපක්ශ රෙජීමය හුදු පුද්ගල සාධකයක් ලෙස බැහර කලද අප සමාජය ඇත්තේ ඉතාමත් අසීරු අඩියකය.එහි වගකීම හුදෙක්ම රාජපක්ශ රෙජීමය වෙත පවරා අත පිහිදා ගැනීමට සාධාරණ මනසක් ඇත්තෙකුට කල නොහැක. මේ තුල ඇත්තේ හුදු රෙජීමයේ අර්බුදයකට වඩා ක්‍රමය විසින් ගොඩනගන ලද අර්බුදයකි.එම නිසා තට්ටු මාරූ ක්‍රමයක අවසාන ප්‍රථිපලය වන්නේ ද මේ ක්‍රමය තවත් ඉදිරියට ගොස් අප සමාජයක් ලෙස තව තවත් අර්බුදයකයට ගමන් කිරීමය.එසේ නම් කල යුත්තේ කුමක් ද ? වර්තමාන දෙශපාලන ක්‍රමය තුල මැතිවරණ තුලින් ජනතා පරමාධිපත්‍යය සැබෑ ලෙස නිරූපනය නොවන බව පැවති මැතිවරණ වලදී ඔප්පු වී හමාරය.විධායක බලය යටතේ මුලු රාජ්‍ය ත්‍රන්ත්‍රයම මහින්ද රාජපක්ශ වෙත යොමු වෙන තත්වයක් යටතේ මැතිවරණ තුලින් නියම ජනමතය නිරූපනය නොවනවා නියතය.වර්තමාන ක්‍රමවේදය වී ඇත්තේ මැතිවරණ දින කිසිදු සිදුවීමකින් තොරව මැතිවරණය පවත්වා ඉන් පෙර සියලු කුපාඩි කම් සිදු කර සාධාරණ මැතිවරණයක් පැවත්වූ බවට අන්ධයින් වන ඡන්ද දායකයාට උදම් ඇනීමේ සිරිතය.

නිශ්චිත ලෙසට මේ ක්‍රමය පරාජය කිරීමට නම් නිවැර්දි දැක්මක් සහ නිශ්චිත වැඩ පිළිවෙලක් තිබිය යුතුය. හුදු ව්‍යවස්ථා සංශෝධනයකට හෝ පුද්ගල නායකත්ව මාරුවකට සාධාරණ සමාජයක් නිර්මාණය කර ගත නොහැක.ඒ සදහා අවශ්‍ය කරනුයේ ජනතාව පෙල ගැස්විය හැකි නායකත්වයකටය. රෙජීමය පාරාජය කිරීම මේ මොහොතේ අත්‍යවශ්‍ය ක්‍රර්ත්‍රවය වුවද එය හුදු පුද්ගල මාරුවක් නොවිය යුතුය. මන්දයත් එවැනි පුද්ගල මාරු වල අත්දැකිම් ඔනාවටත් වඩා ලබා ඇති ජාතියක් බැවිනි. මේ වන විට ප්‍රධාන විපක්ශය වන ඒජාපය මේ මොහොතේ වඩාත් අවශ්‍ය නිශ්චිත වැඩපිලිවෙලක් නොමැතිව කටයුතු කිරීම ඉතා කණගාටුදායකය. මෑත කාලයේ ඇති වූ ප්‍රශ්න වලදී ඔවුන් ක්‍රියාත්මක වුයේද මේ ලෙසය. (විශේෂයෙන් අගවිනිසුරුවරියට එරෙහි දොශාභියෝගය මොහොතේදී) අද වනවිට පක්ශය මුලුමනින්ම මාධ්‍ය ආයතන දෙකක ගොදුරට ලක් වී තිබේ.ඉන් මීදීම අරමුණු කරගෙන කටයුතු කරමින් මේ මොහොතේ අත්‍යවශ්‍ය කාර්යය මගහරිමින් සිටී.සෝභිත හිමියන් ඉදිරිපත් කොට ඇති විකල්පය තුලද ඇති දුර්වලතා ඉදිරිගාමි ගමනකට ඇත්තේ බාධාවකි. ජනතා විමුක්ති පෙරමුණ පසුවන්නේද උභයතෝටික ප්‍රශ්නයකටය. පොදු අපේක්ශකයකු හැර පක්ශයකින් ඉදිරිපත් වනනකුට සහය දැක්වීමේ හැකියාවක් ඔවුන් සතුව නොපවතී. තත්වය මෙසේ නම් විකල්පය කුමක්ද?

මේ මොහොතේ පවතින අභියෝගයට නිවැරදි ලෙස මුහුණ දීමට නම් සියලු විපක්ශ කණ්ඩායම් එක් වේදිකාවකදී නිශ්චිත වැඩපිලිවෙලක් සකස් කරගත යුතුය. එය බලය ලබා ගැනීමේ හුදු අරමුණෙන් ඉදිරිපත් කරන්නක් නොවිය යුතුය. මේ සදහා සෝභිත හිමියන් ගේ ප්‍රවේශය පදනම්ක් කර ගත හැකිය. ඒ හරහා ජනතා අදහස් ලබා ගැනීමේ වේදිකාවක් සකස් කර ගත හකිය. මෙහි මූලිකම හරය විය යුත්තේ ව්‍යවස්ථාපිත එකාධිපති ක්‍රමයක් වන විධායක ජානාධිපති ක්‍රමය බැහැර කොට පර්ලිමෙන්තුවට බලය පවරන වෙස්මිනිස්ටර් ආණ්ඩු ක්‍රමයක් නිර්මානය කර ගැනීමය. මෙය එක ව්‍යවස්ථා සංශෝධනයකින් කර ගත නොහැකි වන්නේ  වත්මන් ආණ්ඩු ක්‍රමය මුලුමනින්ම විධායකය මත ගොඩනැගී ඇති නිසාය.එමෙන්ම ව්‍යවස්ථාව තුල සියලු පුරවැසියන්ගේ අයිතීන් තහවුරු කර යුතුය. එනම් ජාති ආගම් කුල ලිංගික බෙදීම් වලින් තොරව පුරවැසියන්ට සාධාරණ සාමාජයක් නිර්මාණය කර ගැනීම ඔවුන්ගේ ප්‍රමුඛ කාර්යය විය යුතුය.මෙහිදී අන්තවාදින්ගෙන් එල්ල වන බල්පෑම් වලින් මිදී කටයුතු කිරීමේ ශක්‍ය තාවයක් මෙහි නායකයන්ට තිබිය යුතුය. මන්දයත් අන්තවාදීන්ගේ බලපෑමට රටක් ලෙස ආපස්ස්ට අප ගමන් කර ඇති දුර හොදටම ප්‍රමාණවත්ය.රටේ පොදු පුරවැසියාගේ ගෞරවය අන්තවාදීන්ගේ හස්තයට ගොදුරු නොකිරීමේ වගකීම රටක නායකයා සතු වගකීමකි.ඉතා දුශ්කර වුවත් මෙවැනි විකල්පයක් වෙත අප ගමන් කිරීමට අපොහොසත් වුවහොත් කිව හැක්කේ නිශ්චිත ලෙසම කවරකු බලයට පත් වුවද අප ගමන් කරන්නේ ආපස්සටම බවය.

කසුන් ප්‍රනාන්දු.
20/10/2014

”චේ කෝ…” සහ තවත් කතා – පශ්චාත් යුද සමාජය කෙටි කතාව තුලට

“චේ කෝ සහ තවත් කතා” අනුරසිරි හෙට්ටිගේ මහතාගේ දෙවන කෙටි කතා සංග්‍රහයයි.වර්තමානයේ ජීවත් වන මිනිසා කතුවරයා හදුන්වා දෙනු ලබනුයේ ඉතා අපුරූ ආකාරයකටය.”මගේ යුගයේ මා සමග වෙසෙන්නේ පශ්චාත් යුද ජයග්‍රහණයේ මිනිසෙකි;පෙර නොවූ විරූ වැනිය;ඔහු තමන්ගේ ජානගත අපේක්ශාවක ජයග්‍රහනයක් සාක්ෂාත් කරගත්තෙකි. ඔහු තව දුරටත් සමාජයේ කටයුතු පාලනය  කරන්නෙක් නොවේ;ස්ථාපිත යමක් රකින බහිරවයකු වැනිය;ඇස් පෙනුනද නොපෙනෙන්කි;සවන් තිබුනද බිහිරෙකි;සමාජ ඉතිහාසය ගැනත් එහි ස්වභාවය ගැනත් හොදින් දනිතත් දේශානුරාගී නාමධාරී සෑම සියලු ක්‍රියාරකමක්ම අවිචාරයෙන් අදහන්නෙකි;ජාතිය පිළිබද විකල් අභිමානයක් දරන්නෙකි” (පෙරවදන පිට xiii/ ivx) මෙම සුවිශේෂි පුද්ගලයාගේ චර්යා රටා කෙටි කතා සංග්‍රහය තුලින් ඔහු මැනවින් ඉස්මතු කොට දක්වයි.පශ්චාත් යුදවාදී සමාජයේ මිනිසා අවසානයේ ගමන් කරමින් සිටින්නේ කොතැනටද යන්න කතුවරයා තම කෙටි කතා හත ඇසුරින් ඉතා වියුක්තව දක්වා සිටී.මෙරට නවකතාව අද වන විට ප්‍රබල මාධ්‍යක් වුවද මෙම කෙටි කතා සංග්‍රහය තුල පාඨක සිත් සතන් තම කතා තුලම රදවා ගැනීමට කතුවරයා දක්වන්නා වූ සුවිශේෂි බව විශිෂ්ඨය.

මෙහි එන කෙටි කතා අතර මා දකිනා සුවිශේෂිම කතාව වන්නේ “ගැහැනු ලමයාගේ” දවස කතාවය.අනාගතයේ සිට අතීතය දක්වා තම කෙටි කතාව විහිදුවමින් කතුවරයා ශ්‍රි ලාංකික සමාජයේ සුවිශේෂි පැතිකඩක් වන ඇගලුම් කර්මාන්තයේ සේවයේ යෙදෙන ස්ත්‍රින් ගේ ජීවිතයේ යතාර්ථය පාඨකයා අඹිමුවෙහි තබන ආකාරය ඉතා අලංකාරය. එම යුවතිය රාජ්‍ය නොවන සංවිධානයේ නියෝජිතයා අතර අතිවන ලිපි සංවාදය එම යුවතියගේ සිතුවිලි හදුනා ගැනීමට කියවන්න වෙත කරනා ආරාධනයක් වැනිය.අවසානයේ ඇයගේ ප්‍රතිචාරය තරමක් රළු වුවද එය ඉතා යථාර්තවාදීය. මන්ද බොහෝ රාජ්‍ය නොවන සංවිධාන ගැටලු හදුනා ගන්නා නමුත් ඊට විසදුම් දීමෙහි නොහැකියාව මහ පොලවේ යථාර්තය වන බැවිනි.
“අපිට පිහිට වෙන්නයි කියල මෙහෙ කන්තෝරු අටව ගෙන හිටියට ඔගොල්ලන්ට කරන්න පුළුවන් කෙහෙල්මලක් නෑ.දවස ගානෙ ම අපේ කෙල්ලෝ පිරිමින්ගේ කාලකන්නි ආශාවන් පස්සේ වැටිලා අතරමන් වෙනවා.ඒත් මට බෑ මගෙ ජීවිතේ එහෙම අයාලේ විනාශ වෙන්න ඉඩ හරින්න.මේක මගේ ජීවිතේ.මං මගේ ආශාව මත්තේ හැපිලා මැරෙනව.මං මගේ තරුණකමට වටිනාකමක් හොයනවා. ඒක මට කවද හරි හම්බ වේවි.”(පිට 44)
අවසානයේ ඇයට ඇය සෙවු වටිනා කම ලැබේවිද?

13+ කතාව තුල තේමාව වන්නේ වර්ථමාන දේශපාලනයේ විපරීත භාවයයි. වර්තමානයේ දේශපාලකයා මහජනතාව ඉදිරියේ අනෙක විද තර්ක විතර්ක ඉදිරිපත් කලද ඔවුන්ගේ ඇතුලාන්ත ජීවිතයේ එන විපරීත බව මෙහි දක්වා ඇති ආකරය ඉතා රසවත්ය. තවද ඒ සදහා ඔහු යොදා ගන්නේ 13 ව්‍යවස්ථාව අරබයා ඇති වූ සංවාදාත්මක තත්වයයි. එම සංවදාත්මක තත්වය පසුබිමෙහි තබා දෙශපාලනයේ විපරීත බව ඉදිරිපත් කර ඇති ආකාරය ඉතා විශිෂ්ඨය.
“-දහතුන ඉවත් කරන තුරු අපි දිවි හිමියෙන් සටන් කරනවා.. ඇමති කියයි –
පත්තරය බලමින් සිටි පොඩි මල්ලිගේ මූණෙ ඇදුනේ උපහාසාත්මක සිනාවක්. අම්මපා මුංට නං පිස්සු. තර්ටීන්! දහතුන! හැබෑට ඒකිට දහතුන පැන්නා විතරයි වෙන්න ඇති. තර්ටීන් ප්ලස්! ෂා දහතුන.” (පිට 60)

අපරාධකරුවකුගේ පාපොච්චාරණය තුල වාමාංශික දෙශපාලනයේ එක් පරිච්චේදයක කතාව කතුවරයා එහි කේඩරයකු තමන්ගේම ඇතුලාන්ත සිතත් සමග කරනා පාපොච්චාරනයක් ලෙස ඉදිරිපත් කිරීමේදී ඒ සදහා යොදා ගන්නා රූපක ඉතා අලංකාරය.සැමට සමානත්මතාවය ලබා දීම වෙනුවෙන් ඉදිරිපත් වූ එම ව්‍යාපාර අවසානයේ නතර වූයේ කොතැනද යන්න අද අපට ඇති ගැටළුවයි.සකල දේශ වාසී නිර්ධනයනි යන පාඨය තුලට තම රටෙහිම පීඩනයට ලක් වූ ජාතියකගේ අදෝනාව මගහැරීමම කවර නම් උත්ප්‍රාසයක්ද? එය එසේ වුවත් එහි කේඩරයාට පවා අවසානයේ අත් වූ ඉරනම කෙබදුද? නායකත්වය දක්වා ගෙන යන දුර ඔහේ ගොස් අවසානයේ හඩා වැලපීම උරුම කර ගන්නට සිදු වීමම අප නැවත හැරී බැලිය යුතු තත්වයකි.
“දේශප්‍රේමය එහි ස්වභාවයෙන්ම ජාතීන් අතර බෙදීමක් සලකුනු කරනවා නේද? එත් මේ මිනිහා කියන්නේ වෙනත් කතාවක් “ඇත්ත..දේශප්‍රේමය ජාත්‍යන්තරවාදය කරා යාමේ මගයි කියලත් සහෝදරයා අහල නැද්ද… මේ වෙලාවේ අපිට ඒ මග තෝර ගන්න වෙනවා… ඒක සමාජවාදයට යන අපේ මාවත එළි -පෙහළි කිරීමක් වේවි.. කියලා මිනිහා මගේ හිත සන්සුන් කළා.”(පිට 67)

නිර්ධන පන්ති ව්‍යාපරයේ සුරුවමක් බදු මහා වීරයකු වන “අර්නස්ටො චේ ගුවේරා” සංකේතය අද ඇත්තේ කොතැනද?අද වන විට එම සංකේතය ඔහු විසින්ම අරගල කරන්නට යෙදුනු ධනේශවරයේම තවත් එක් සන්නම් නාමයක් (brand) බවට පත්ව තිබීම කවර නම් ඛේදවාචකයක්ද? ශ්‍රි ලංකාව තුල පවා ඔහුගේ සන්නාම ඡායාරූපය ත්‍රි රෝද රථයේ සිට අවන්හල් දක්වාම අලෙවි වීම දැක ගත හැකිය. මෙහි එන චේ කෝ නම් කතවේ බොහෝ තැන් වල එන “චේ ඔබ කොහිද ?, එහෙනම් චේ කෝ,එතකොට චේ කෝ ලෙස විවිධ ස්ථාන වලදී සැබවින්ම චේ කොහෙද යන්න පාඨකයා ගෙන් ප්‍රශ්න කර දක්වා සිටී. මේ සදහා ඔහු යොදා ගන්නා පුද්ගල චරිතයේ නමද ඉතා සුවිශේෂි වේ.”කීර්ති විජයබාහු” නම් එම නම අද සමාජයේ බොහෝ දෙනා නොහදුනනා නමුත් ඔහුගේ පරපුරට නම් එය අමතක නොවනවාට සැකයක් නැත.ශුද්ධ වූ සියල්ල වැනසෙන බව කාල් මාර්ක්ස් කීවේ  මීට බොහෝ අතිතයේදීය. එය කොතරම් දුරට යතාර්ථයක් ද යන්න මෙම චේ කෝ නම් කෙටි කතාව තුලින් අප හට අත් දැකිය හැකිය.

ඒ හා සමානම තවත් කතාවක් වන්නේ සිංහ විලා නම් වූ කතාවය. මේ කතාව ඔස්සේ කතුවරයා ධනෙශ්වරයේ සමාජ ව්‍යපර්යාසය මැනවින් ඉස්මතු කොට දක්වයි.සාම්ප්‍රදායක රදළ පවුලක වර්තමාන පුරුක තම දිවි පෙවෙත ගෙන යන ආකාරය එහි පැරණි වාසින් හට අපුලක් වුවද මේ යුගයේ ජීවත් වන්නවුන්ගේ තේමා පාඨය වන්නේ “බල්ලො මරලා හරි සල්ලි හොයන්න” යන්න යථාර්තයයි. සිංහ විලා අවසානයේ සුනඛ විලා වන අයුරු ඉතා රසවත් ලෙස ඉදිරිපත් කරනා කතුවරයා මේ දුර්දාන්ත ක්‍රමය දෙස නැවතත් හැරී බලන ලෙස පාඨකයාගෙන් ඉල්ලා සිටී.නැති නම් සිංහ සෙයියාවෙන් කටමැත දෙඩවුවද බලු වී ජීවත් වීමට සිදු වන බව නම් වැලැක්විය හැකි යථාර්තයකි. එය අප හට නොපෙනෙන්නේ අපගේම මුග්ධ බාවය මිස අන් කිසිවක් නිසා නොවේ.
“මං හිතා හිටියේ පුතාව දිසාපති කෙනෙක් කරන්න.. අපේ පුතා සල්ලි හම්බ කරන්න මොනව ද නොකරන්නේ හාමිනේ… මාළු පැටව් විකුණනවා… ඇයි මල්… ඉඩකඩම් විකුණනවා.. වාහන විකුණනවා… අර බල්ලො දෙන්නා පට්ටි දාලා හම්බ කරනව….මොකටද හාමිනේ…(පිට 111)

ඉතා රසවත් විවිධ වූ රසවත් තේමා වලින් යුතු මෙ කෙටි කතා හත තුල එක් සුවිශේෂි ලක්ෂණයක් වේ. එනම් අප ජීවත් වන පශ්චාත් යුද සමාජයේ මිනිසාගේ ජීවිතය කතුවරයා කතා ගත කොට ඇති ආකාරයයි. මෙය සැබවින්ම අප ජීවත් වන මේ සමාජය නොවේදැයි විවෘත මනසකින් සමාජය දෙස බලනා කා හට වුවත් වැටහෙන නමුත් බහුතරයකට එය නොදැනෙන්නේද මේ ක්‍රමයේ වරදින්මද?, අප නැවත අප තුලටම හැරී බලමු.

කසුන් ප්‍රනාන්දු.
27/09/2014
Photo : Boondi.lk

ජීවිතයේ ප්‍රබෝධය හා මරණයේ අසිරිය -පොතක් ගැන

 

 

ජීවිතය තිබෙන්නේ ජීවත්වීමටය.ශ්‍රි ලාංකික සමාජයේ ජීවත් වන මිනිසා හුදෙක්ම ජීවත් වන්නේ දහසකුත් එකක් ප්‍රශ්න හා ගැටෙමින් ජීවිතය විඳවමිනි.මෙයට මූලිකම හේතුව වූයේ අප අද ජීවත් වන සමාජය වෙත අප පසු කරමින් පැමිනියේ එක දිගට දීර්ඝ කාලයක් පුරා පැවති ප්‍රච්ණ්ඩ සමාජ ක්‍රමයක් පසුකරමිනි.එකී සමාජය අපට උරුම කර දී තිබෙන්නේ ජීවිතය ජීවත් කරනවා වෙනුවට ජීවිතය විඳවමින් ජීවත් වීමටය. බොහෝ විට තම ජීවිතය විඳවීම තුල ඉන් පීඩා විදින්නේ තමා පමනක් නොව තම ජීවිතය හා බැදුනු වුන් හටද ජීවිතය විදවීමට සිදුවේ.දශක තුනකටත් අධික කාලයක් පුරා දේශපාලන විශ්ලේෂකයෙකු ලෙස කීර්තියට පත් වික්ටර් අයිවන් මහතාගේ “ජීවිතයේ ප්‍රබෝධය හා මරණයේ අසිරිය” කෘතිය ජීවිතය දෙස නවමු දැක්මකින් බලන්නට පාඨකයා හුරුකරවන්නකි.මේ කෘතිය සඳහා පාදක වී ඇත්තේ මේ විශය අරඹයා ඔහු විසින් රාවය පුවත්පතට ලියන ලද ලිපි පෙළක් හරහා ඇති වූ සංවාදයයි.පරිච්ඡේද දහයකින් යුතු මෙම කෘතිය පරිශීලනය කරන්නාට ජීවිතයේ හමුවන විවිධ ප්‍රශ්න වලදී වඩා හොදින් ඊට මුහුන දිය යුතු අයුරු විග්‍රහ කරවන්නකි.කතුවරයා ඒ සදහා පාදක කරගනුයේ ඔහුගේ ජීවිත අත්දැකීම් මෙන්ම ලොව ජීවත් වූ සුවිශේෂි පුද්ගලයන් ඊට දක්වන ලද ප්‍රතිචාර ආශ්‍රය කරගනිමිනි.

මෙහි පලමු පරිච්ඡේද කීපය හරහා ඔහු උත්සහ කරනු ලබන්නේ යුග දිවිය ආශ්‍රයෙන් ඇතිවන ගැටළු වලදී පුද්ගලයන් ඊට ප්‍රතිචාර දැක්විය යුත්තේ කෙසේද යන්න විග්‍රහ කිරීමටය.මෙහිදී ඔහු ජීව විද්‍යාත්මක කරුණු මෙන්ම ප්‍රායෝගික තලයේ ඇතිවන කරුණු පවා විග්‍රහ කොට ඇත.අඹු සැමියන් අතර විශ්වාශය ඇති කර ගැනීම නැන්දම්මා ලේලි ගැටුම් වලදී මුහුන දිය යුතු ආකාරය, එමෙන්ම මෙහි සුවිශේෂි තත්වය වන්නේ දරුවන් හා දෙමාපියන් අතර සම්බන්ධය ගොඩනැගීම වැනි අතිශය සංකීර්ණ ප්‍රශ්න පවා ඉතා සරල ලෙස විග්‍රහ කර තිබීමය. මේ කෘතිය පුරාම දැකිය හැකි තවත් සුවිශේෂි ලක්ෂනයක් වන්නේ ජීවිතයේ එන ප්‍රශ්න හමුවේ බුද්ධියට මුල් තැන් දී නොපෙනෙන බලවේග වෙත ගොස් ප්‍රශ්න වැඩි වර්ධනය වන තත්වයන් වලක්වාලීමය.මන්දයත් බොහෝ ජීවිතය අරඹයා ලියන ලද කෘති කෙලවර වන්නේ මිනිසා තව දුරටත් නොපෙනෙන බලවේග වල ගොදුරු බවට පත් කිරීමය.විශේෂයෙන්ම කුඩ කල සිට දරුවන්ගේ ලෝකයට වර්ගවාදී, ආගම්වාදී පටු සීමාවන් ඉවත් කර සෑම පුද්ගලයෙක්ම සමාන මනුෂයන් ලෙස සැලකිය යුතු ආකාරය ඉතා වියුක්තව දක්වා තිබේ.

මෙහි මා වඩා සිත් ගත් පරිච්ඡේදය වූයේ “ජීවිතයට වීරයකු අවශ්‍යද?” යන කොටසටය.එම පරිච්ඡේදය තුලින් අයිවන් මහතා බොහෝ පුද්ගලයන්ගේ ජීවන තොරතුරු ඔවුන්ගේ වීරයන් හරහා අපට විග්‍රහ කර දන්වයි. ඔහුම දක්වා ඇති ආකරයට  “කෙනෙකුට පරමාදර්ශී වීරයකු සිටින විට ඒ වීරයා ඔහුගේ ජීවිතය කෙරෙහි බලපායි.තමන්ගේ පරමාදර්ශී වීරයාගේ ජීවිතය අනුගමනය කිරීමට අනුගාමිකයා කැමතිය.අනුගාමිකයාගේ පුරුෂාර්ථ කෙරෙහි වීරයා බලපායි.” (පිට 74) එමෙන්ම ඔහු පරමාදර්ශී වීරයන් වන්දනාමාන කරනා තත්වයට යා නොයුතු බවද දන්වා සිටී.මන්දයත් සියලු පරමාදර්ශී වීරයන් මනුෂ්‍යයන් වන බැවින් ඔවුන්ගේ අඩු පාඩු ඇති බව වටහා ගත යුතු නිසාය.මෙම කොටසේ තවත් සුවිශේෂිත්වයක් වන්නේ ලාංකීය සමාජය කෙරෙහි තීරණාත්මක ලෙස බලපෑ පුද්ගලයන් දෙදෙනා වන විජේවීර සහ ප්‍රභාකරන් යන දෙදෙනා වීරවරයන් ලෙස සැලකූ සමාජ තීරුවට අත් වූ ඉරණමද ඉතා වියුක්ත ලෙස දක්වා ඇත.

මෙම කෘතිය තවත් සුවිශේෂි කොටසක් වන්නේ “801 වැනි මිනිසා” පරිච්ඡේදයයි. එහිදී කතුවරයා වර්තමානයේ ජීවත් වන මිනිසාට ඇතිවන අභියෝග හා විශේෂයෙන්ම නව ගෝලීය සන්දර්භය හමුවේ පුද්ගලයා හුදු දූපත් මානසිකත්වයෙන් මිදී ගෝලීය පුද්ගලයෙකු ලෙස දිවි ගෙවිය යුතු බව දක්වා සිටී. මෙහිදී අනුඡේද යටතේ මිත්‍යා විශ්වාශ, ආගම,මනුශ්‍ය වර්ගයා,ලංකා ඉතිහාසය හා යටත් විජිතවාදය, ආහාර සම්ප්‍රදායන් හා නව ලෝක රටාව යන තේමා යටතේ 801 වැනි මිනිසා තම ජීවිතය පවත්වා ගත යුතු ආකාරය දක්වා තිබේ. 

පවුල් ආරවුල් හා දරුවන් දීග දීම යන කොටස් දෙක මෙම කෘතිය වර්ණවත් වීමෙහිලා බලපානා කොටස් දෙකකි.පවුල් ආරවුල් හරියාකාරයෙන් කලමනාකරණය කර ගත නොහැකි වීමෙන් මහා ඛෙදවාඡකයන්ට මිනිසුන් හට මුහුණ දීමට සිදුවන අයුරු මින් උදාහරණ සහිතව දක්වා තිබේ.එමෙන්ම මෙම පරිච්ඡේදය තුල ලොව විශිෂ්ඨතම විද්‍යාඤයා ලෙස සැලකෙන අයිසැක් නිව්ටන් හට තම දෙමාපියන්ගේ පවුල් ජීවිතයේ අර්බුද නිසා ඇති වූ කම්පනය හෙතු කොට ගෙන බ්‍රහ්මචාරියෙකු ලෙස මුලු ජීවිතයම ගත කල ආකරය උදාහරණ ලෙස දක්වා තිබේ. එමෙන්ම පවුල් ආරවුල් සදහා උදාහරණ ලෙස මහා ගත්කරු ලියො ටොල්ස්ටොයි ගේ “ඇනා කැරනිනා” නවකතාව සාරාංශ කොට දක්වා ඇති ආකාරය ඉතා රසවත්ය.එමෙන්ම මෙහි දරුවන් දීග දීම පිලිබද ඉතා වැදගත් ලිපියක් ඇතුලත්ය. ජීවිතයේ නිසි වයසට කල යුතු දෑ කල් තැබීමෙන් මනුෂ්‍ය ජීවිතය අර්බුදයට යන අයුරු මෙන්ම ජොතිෂ්‍ය වැනි මිත්‍යා විශ්වාශ හේතු කොට ගෙන බොහෝ දෙනෙක්ගේ ජීවිත අවුල් කල ඇති ආකාරය වික්ටර් අයිවන් මහතා විශිෂ්ඨ ලෙස දක්වා ඇත.මෙහි “මිනිසුන් ගේ ඉරණම ග්‍රහතාරකා වලට බැද තැබු ජොතිෂ්‍යට තිබු පිලිගැනීම නැති භංග කිරීම ආරම්භ කලේ එක විට ජොතිෂ්‍ය ශ්‍රාස්ත්‍රර්තයෙක් වූද විද්යාඤයෙක් වූද කොපර්නික්ස් විසිනි”.(පිට 143). නමුත් කණගාටුවට කරුණ වන්නේ අද වන විට අප ගමන් කරමින් තිබෙන්නේ කොතැනකටද යන්නය.

කෘතියේ අවසාන භාගය පුරාම ඔහු අවධානය යොමු කොට ඇත්තේ වියපත් වීම හා මරණයේ අසිරිය වෙතය. විශ්‍රාම ගැනීමෙන් පසු මරණය දක්වා කාලය මිනිසකු කලමනා කල යුත්තේ ඇයිද යන්න මෙම පරිච්ඡෙද දෙක තුලින් කතුවරයා මනාව දක්වා ඇත.වයස  කොපමණ වුවත් අලුත් දෙයක් ඉගෙන ගැනීමට වයස බාධාවක් නොවන වග ලොව ප්‍රකට උදාහරණ ගෙන හැර දක්වමින් ඔහු විස්තර කර ඇති ආකරය ඉතා විශිෂ්ඨය.එමෙන්ම විශ්‍රාම ‍යාමෙන් පසු ආර්ථිකය කලමනාකරණය කර ගත යුත්තේ කෙසේද හා එසේ නොවීමෙන් ජීවිතය අර්බුදයට යන ආකාරය කතුවරයා ඉතා දක්ෂ ලෙස පෙන්වා දී ඇත.අසිරිමත් මරණය කොටස මෙම කෘතියේ විචිත්‍රත්වය ත්‍රීව කරන්නකි.මරණය තේරූම් ගෙන ඊට මුහුණ දිය යුතු ආකාරය ඉතා සරල ලෙසත් ලොව ප්‍රකට ශ්‍රේෂඨ මරණ උදාහරණ කර ගනිමින් කතුවරයා විස්තර කර තිබේ. තවද වයස්ගත වීම හෙතුවෙන් අන්දානුභාවයෙන් ආගමික විශ්වාශයන් පසුපස යාමේ ආදීනව කතුවරයා ඉතාමත් විශිෂ්ඨ ලෙස දක්වා ඇත. මරණය පිලිබද ග්‍රීක දාර්ශනික එපිකියුරස් ගේ ශ්‍රේෂඨ කියමනක් මෙසේය.”මරණය වනාහි මට වැදගත් දෙයක් නොවේ.මන්ද මා ජීවත්ව සිටින විට මරණයක් නැත.මරණය ආ විට මා ජීවත් වන්නේ ද නැත.”

ජීවිතය ජීවත් කරවීමට හරසුන් දේ කරමින් ජීවිතය ආපයක් කරගන්නවා වෙනුවට ජීවිතය වඩාත් යහපත් ලෙස ගෙවා දැමීමට පාඨකයා උනන්දු කරවන මෙම කෘතිය වික්ටර් අයිවන් මහතාගේ පරිනත භාවයට හොදම සාක්ෂියකි.

කසුන් ප්‍රනාන්දු.
31/08/2014

වැරදුනේ කොතැනද ?

 

අලුත්ගම ඒ කලු ජූනිය සිදු වී මසක් ගත වී ගොසිනි. බොහෝ දෙනා මේ සිද්ධිය පාඩමක් කොට ගන්නවා වෙනුවට තවමත් කරමින් සිටින්නේ තමන්ගේ වාර්ගික දෘශ්ඨිකෝණයෙන් මේ සිදුවීම නිර්වචනය කරමින් සිටීමය. රටක් ලෙස මේ මොහොතේ අපට අවශ්‍ය කරනුයේ මේ සිද්දියේදී පලමු ගල එල්ල කලේ කවරකුද කිය සොයනවාට වෙනුවට මනුශ්‍ය වර්ගයා ලෙස අනෙකා දෙසත් මේත් තවත් මනුශ්‍යයකු නොවේදැයි බැලිය යුතු තත්වයක් නිර්මානය කර ගැනීම නොවේද ? මන්දයත් අද නූතන ලෝකය තුල ජාතිය, වර්ගය,කුලය හෝ ආගම පදනම් කරගෙන වෙනස් කොට සැලකීම පිලි නොගන්නා තත්වයකි.

චින්තනයේ දුර්වලතා

මධ්‍යතන යුගයේ යුරෝපයේ ඇති වු වෙනස්කම් හේතූ කොට ගෙන ඒ වන විට රාජ්‍යයේ ආගම තිබූ ඉහළ තත්වය වෙනස් වන තත්වයක් උදා වන්නට විය. මේ හෙතුකොට ගෙන ඒ වන විට රාජ්‍ය තුල ආගමට තිබූ උච්චස්තානය බිද වැටී මානව නිදහස, විද්‍යාවේ දියුනුව හා කාර්මිකව් විප්ලවය ඉහලට පැමිණීය.අද වන විට යුරෝපයේ කිසිදු රටක් තුල ආගම රාජ්‍යයේ කටයුතු සදහා අත පොවන තත්වයක් දැකිය නොහැක. ආගම හුදු පුද්ගලික කාරණයක් බවට පත්ව ඇත. නමුත් බොහෝ ලංකිකයන් තුල අදටත් ගැබ්ව පවතින කරුණක් වන්නේ සසුන පවතින්නේ රාජ්‍යයට ඉහලින් යන්නය.නමුත් එය එසේ නොවන බව පසුගිය දිනවල මෝටර් රථ ධාවන තරගාවලිය අරබයා මහා නායක හිමිවරුන් හා ජනපති අතර ඇති වූ ප්‍රශ්නයේදී පැහදිලිවම පෙනිනි.

ලංකාවේ සිංහල ජාතියේ චින්තනය මහත් බලපැම් ඇති කල පුද්ගලයන් වන්නේ අනගාරික ධර්මපාල,නලින් ද සිල්වා,ගුණදාස අමරසේකර හා ගංගොඩවිල සෝම හිමි ප්‍රධාන තැනක් ගනී.මොවුන්ගේ චින්තනයේ වු ප්‍රධානම දුර්වලතාව වන්නේ සිංහල ජාතියට බර තබමින් අන් ජාතින් හෙළා දකිනා එනම් ඔවුන් යටත් වැසියන් කොට සැලකීමේ ප්‍රතිපත්තියයි. මේ බව ඔවුන් පල කල ලිපි ලේඛ්න පරිශීලනය කිරිමේදී දැක ගත හැකිය. අද අප අත් දකිමින් සිටිනුයේ එම චින්තනයේ කූට ප්‍රප්තියද?. මුස්ලිම් ව්‍යාපර ඉලක්ක කරමින් එල්ල කරණා ප්‍රහාර තුල සැගවී ගෙන ඇත්තේ එම චින්තනයේ දුෂ්ඨ භාවයද?.

රටක් ලෙස අපට දියුණු වීමට මාර්ග කොතෙක් තිබියදීත් අප අදටත් දුක් විදිමින් සිටිනුයේ මේ චින්තනයේ දුබලතාවය නිසාද.මෙම චින්තනය විශ්වාශ කරනා බොහෝ දෙනා නොදන්නා කරුණ වන්නේ අප ආණ්ඩු ක්‍රම ව්‍යවස්ථාව තුල පවා කිසිම ජාතියක් හෝ ආගමක් උසස් කොට තවකකු පහතට දමා නැත.
“කිසිම පුරවසියකු වර්ගය,ආගම,භාෂාව,කුලය,ස්ත්‍රි පුරුෂ භේදය, දෙශපාලන මතය හෝ උපන් ස්ථානය යන හේතු මත හෝ ඉන් කවර වු හේතුවක් මත හෝ වෙනස් කමකට හෝ විශේෂයකට හෝ භාජනය නොවිය යුත්තේය.”

මේ සියල්ල රටේ උත්තරීතර නීතිය වුවද ශ්‍රි ලංකාවේ බුදු දහමේ අධිපතියන් ලෙස කටයුතු කරන බොදු බල සේනා සහ අනෙකුත් සේනා සිංහල බෞද්ධ හැර අන් සියලු දෙනා ආමන්ත්‍රනය කරන්නේ “පරයා” යන වචනයෙන් වීමම මෙරට නීතියට අත් වූ ඉරණම කියා පාන්නක් නොවේද? සිංහල ජාතියේ චින්තනයේ බාල බව බොහෝ අවස්ථා වල සුදුස්සාට සුදුසු තැන ලැබිය යුතු තත්වයන් තුල පවා ඔහුගේ ජාතිය සහ ආගම පසුපස හඹා යන තත්වයෙන් නිරූපනය වේ. මීට හොදම උදාහරණයක් වනුයේ 2004 එක්සත් ජනතා නිදහස් සංධානය බලය ලබා ගත් මොහොතේ ජනතා විමුක්ති පෙරමුණේ යෝජනාව වුයේ ලක්ෂ්මන් කදිරගාමර් මහතා අගමැති ධුරයට පත් කරලීමය. නමුත් ඒ අවස්ථාව වියැකී ගියේ අනෙක් කණ්ඩායම් ඔහුගේ වර්ගය අරඹයා දැක්වූ විරෝධය තුලය.කවර අඩුපාඩු කම් මධ්‍යයේ වුවද ඒ මොහොතේ ඊට සුදුසුම පුද්ගලයා වුයේ ඔහුය. මේ සියලු තත්වයන් කියා පානුයේ චින්තනයේ දුෂ්ඨ බව හැර අන් කවරක් ද?.

යතාර්ථය

අනෙක් ආගමික විශ්වාශ හා බැදුනු පුද්ගලයන් වෙත ‘පරයා” යන්නෙන් ආමන්ත්‍රණය කිරීමට පෙර දැන ගත යුතු කරුණ වන්නේ ශ්‍රි ලංකාවේ සියලු ජාති හා ආගම් විවිධ වූ කාල වකවානු වලදී වෙනත් රටකින් පැමිනි වුන්ය.වෙනසකට ඇත්තේ පැමිනි කාලය පමණි. එසේ වෙනත් රටකින් පැමිණි ජන වර්ගයන් “පරයන්” නම් වැදි ජනයා හට අප සියලු දෙනා වෙත “පරයා” යන්නෙන් ආමන්ත්‍රනය කල හැකිය.ඔවුන් කොතරම් නවීන ලෝකය වෙත පරිණාමනය නොවූවද,ඔවුන් එවැනි අන්තගාමීන් නොවීම පිලිබදව අප ලැජ්ජා විය යුතුය.

මෑතක සිට මුස්ලිම් වරු සමග ඇති කර ගන්නට යන ප්‍රශ්නයේ මූලය වී ඇත්තේ අන් කවරක්වත් නොව ඔවුන් වෙළදාමෙහි දක්වන ව්ශිෂ්ටත්වයයි.සැබෑ ලෙසම මෙය සිංහල බෞද්ධ සාමාන්‍ය ජනයාගේ ප්‍රශ්නයක් නොව වෙළදාමේ ප්‍රශ්නයකි. නමුත් මෙය  ආගම් අර්බුදයක් ලෙස ගැට ගසා ගැනීමේහිලා ඔවුන් ඉතා දක්ශ වී තිබේ. මන්දයත් ෛකරාටිකයාගේ අවසාන තුරුම්පුව වන්නේ ආගමික හා වාර්ගික අන්තවාදයයි. රටේ පාලකයාද මෙය තම බලය පවත්වාගෙන යාමේඑ ප්‍රතිපත්තිය කරගන්නා තත්වය තුල සුලු වාර්ගිකයන් හට අබ සරණ හැර කවර සරණක්ද?

නමුත් බොහෝ දෙනා නොදන්නා යථාර්ථය වන්නේ මුස්ලිම් වරු මෙරට පැමිනි දා සිටම වෙළදාමට යොමු වූයේය යන්නය. පෘතෘගිසීන් මෙරට වෙළදාමට අත පොවන මොහොතේ ඊට ප්‍රමුඛ විරෝධය එල්ල කලේ මුස්ලිම් වරුන් විසිනි.එකල කුල පීඩිත සමාජ ක්‍රමය තුල සිංහල ජනයා වෙළදාම සලකන ලද්දේ පහත් කර්මාන්තයක් ලෙසය.නමුත් කාලයත් සමග කුල පදනම බිද වැටී සමාජ ක්‍රමය වෙනස් වන තත්වයක් තුල සිංහල ජනයා පවා වෙළදාමට යොමු වන්නට විය. නමුත් ඒ වන විට මුස්ලිම් වරු සහ දමිල ජනයා තහවරු කරගෙන තිබූ තත්වය බිද දැමීම පහසු නොවීය.1983 කලු ජුලීය හා 2014 කලු ජූනියේ අන්‍ය ජාතික ව්‍යාපාර ඉලක්ක කර එල්ල වූ ප්‍රහාරයන්හිදී මෙම අරෝව එලියට දැමීමට සිංහලයා සමත් විය.

කල යුත්තේ කුමක්ද?

මෙවැනි තත්වයක් අපට නැවත අවශ්‍ය නැත.එය එසේ නොවීමට නම් ඊට පිලියම් යෙදිම පූර්ණ ලෙසම දෙශපාලනාධිකාරිය වෙත පැවරෙනා වගකීමකි.මෙහිදී රාජ්‍ය නිර් ආගමික වීම ප්‍රමුඛ කාර්‍ය්කි. මන්දයත් තමන් කැමති ආගමක් විශ්වාශ කිරිමේ හෝ නොකිරීමේ කටයුත්ත පුරවැසි නිදහසකි.රාජ්‍ය ආගමික වීම එම නිදහසට වැට බැදීමකි.රාජ්‍යය නිර් ආගමික වීම පිලිබ්ද හිටපු අමෙරිකානු ජනපති ජොන් එෆ් කෙනඩි ආදර්ශයක් මෙසේය. 1960 දී ඒ මහතා පලමු වරට ජනාධිපතිවරණ සටනට යොමු වන විට කතොලිකයකු වීම හෙතූ කොට ගෙන ඔහුට පල්ලියේ බලපැමකින් තොරව තීරණ ගත හැකි වේ දැයි ප්‍රශ්න කෙරුනු විට ඔහු පිලිතුරු දුන්නේ මෙසේය.
” මා අදහන ආගම වැදගත් වන්නේ මට පමණකි”.
“අවසාන වශයෙන් මා මහජන කටයුතු වලදී මා අයත් පල්ලිය වෙනුවෙන් කතා නොකරමි,පල්ලියද මා වෙනුවෙන් කතා කරන්නේ නැත.”
අප රටටද අවශ්‍ය එවන් දුරදර්ශි නායකත්වයක් මිස පාලකයාගේ ආගම ඇදහීම උත්කර්ශයට නංවනා පාලනයක් නොවේ.

21/06/2014