ඇත්තෙන්ම අප ජීවත් වන්නේ නින්දේද?… නාට්‍ය අවසානයේදී ප්‍රේක්ශකයා වෙත නාට්‍ය ඉදිරිපත් කරනා ප්‍රධානතම පැනය මෙයයි. අප සියලු දෙනාම සිහිනය තුල ජීවත් වීමට ප්‍රිය කරති. මන්ද ඉන් අප ඇහැරුණ විට අපට ප්‍රශ්න වලට මුහුණ දීමට සිදු වනා බැවිනි.අප රටේ සුවිශේෂි ස්වත්‍රන්ත නාට්‍ය නිර්මාණකරුවකු ලෙස තම නම් සටහන් තැබූ රාජිත දිසානායකයන්ගේ නවතම නාට්‍යය වන “සිරිවර්ධන පවුල” හරහා වසර දහයක් පුරා අප ජන සමාජයේ අලුත්ම සිහිනය බවට බලහත්කාරී ලෙස අප මත පටවා ඇති සුපිරි තරු බිහි කිරීමේ ව්‍යාපෘති වල ඇතුල් පැත්ත හෙවත් නිරුවත සමාජය වෙත වේදිකාව හරහා ඉතා රසවත් ලෙස ඉදිරිපත් කරනු ලබයි.ඉන් නොනැවතී ඔහු මාධ්‍යයේ කාර්‍යභාරයද ප්‍රශ්න කිරීමට ලක් කරනු ලබයි. ඇත්තෙන්ම අද දවසේ මාධ්‍ය තම සැබෑ වගකීම වන රටක සිව්වන ආණ්ඩුව ලෙස කටයුතු කිරීමෙන් බැහැරව ජනතාව මුලා කරමින් තම ව්‍යාපෘති වල ඔවුන් සිර කරමින් සමාජය තද නින්දකට යොමු කරවීම ඔවුන් ගේ කාර්යය බවට පත් වී තිබීම සමාජයක් ලෙස අපගේ අභාග්‍යයකි.
නාට්‍යය කතා සාරංශය ලෙස අපට හදුනා ගත හැක්කේ සුපිරි තරුව වීමේ අභිලාශයෙන් සුපිරි තරු තරගයට යොමු වන තරුණයකුගේ ජීවිතය පමණක් නොව ඔහුගේ පවුලද ඇතුලුව එම සිහින ලෝකය තුල ජීවත් වීම අවසානයේ ඛේදවාචකයකින් අවසන් වීමය.සාමාන්‍ය ප්‍රේක්ශකයා ලෙස අප මෙතෙක් දැක තිබෙනුයේ සුපිරි තරු තරග වල වීරයාගේ කතාව පමනි. නමුත් අතරමග තම සිහිනය බොද වී ඉවත්වන්නුන්ගේ කතාව අපට ටෙලිවිශන් තිරයෙන් ඉදිරිපත් නොකෙරේ. ඒ මන්දයත් සුපිරි තරු තරග රටාව තුල අපට ඒත්තු ගන්වා ඇත්තේ අතරමග නැවතීමක් නැත යන්නය.නමුත් අප නොදකින යථාර්තය වන්නේ සිහින තරු වීම තම ජීවිතයේ ඒකීය අරමුණ කරගෙන තම ජීවිතය ඛේදවාචකයකින් අවසන් වන තරුන පරපුර අපට ටෙලිවිශන් තිරය හරහා මග හැරෙන බවය. මෙම යථාර්ථය මනා ලෙස සුපුන් සහ ඔහුගේ පවුල හරහා නාට්‍යකරුවා තම වෙදීකාව උප්යෝගී කරගෙන ප්‍රේක්ශකයා වෙත ඉදිරිපත් කෙරේ. නමුත් තව දුරටත් ඔබ්බට යන නාට්‍යකරු ඛේදවාචකයකින් පාඩම් ඉගෙන නොගන්නා අප සමාජයේ හැදියාව වඩාත් හොදින් නිරූපනය කරනු ලබයි.අප සමාජය අතීතයෙන් පාඩම් ඉගෙනනොගැනිමේ ඛේදවාචකය නිසාවෙන් සමාජයක් ලෙස අප ගෙවනා වන්දිය අති මහත්ය.උදාහරණ ලෙස 1983 කලු ජූලියෙන් දී ඇති වූ සිද්ධි හරහා පාඩම් උගත් සමාජයක් නම් කිසි ලෙසකින් වත් නැවතත් 2014 අලුත්ගම කලු ජූනියක් කෙසේ වෙතත් බොදු බල උම්මත්තකභාවයක් මේ රට තුල කෙසේ වත් ඇති නොවිය යුතුව තිබුනි.
“සිරිවර්ධන පවුල” නාට්‍යයය තුල තවත් තලයක් හරහා නාට්‍යකරු අප රටේ තරුණ පරපුරේ ඛේදවාචකය ඉතා වියුක්ත ලෙස තම නාට්‍යයය හරහා නිරූපනය කරනු ලබයි. මෙහි එන ප්‍රධානතම තරුණයින් තිදෙනා අතර වෙන සංවාද හරහා එය ඉදිරිපත් කර තිබීම ඉතා ප්‍රශංශනියය.මෙහි ඇති සුවිශේශිම ලක්ෂණය වන්නේ ලොව ඇති සන්නිවේදන තාක්ෂණය කොතරම් දියුණු වුවත් ශ්‍රි ලාංකික තරුණයා එය යොදවා ගන්නා ආකාරය ඉතා ග්‍රෝත්‍රිකය.වර්තමාන දේශපාලන වටපිටාව වෙත එම තාක්ෂණය යොදවා ගත් ආකාරය අධ්‍යනය කිරීමේදී අද රටේ තරුණ පරපුර උදම් අනනා කරුණක් වනුයේ රාජපක්ශ රෙජීමය පෙරළා දැමිමේ ප්‍රමුඛ කාර්‍යක් ඔවුන් විසින් ඉටු කල බවය.එහෙත් සාමජ මාධ්‍ය වෙබ් අඩවි හරහා ඇති වූ වාද විවාද වෙත නැවත් හැරී බැලීමේදී අප තරුණ පරපුර කටයුතු කරනා ආකාරය පිළිබදව අපට නම් හිරිකිතයක් දැනේ. ඔවුන් කිසිදු මූලාශ්‍රගත දැනුමකින් තොරව කරනා හුදු ආවේගශීලී වාද විවාද සමාජයක් ලෙස අප සමාජයේ අනාගතය කොතරම් ග්‍රොත්‍රවාදීද යන බිය අප තුල ඇතිවේ.කණගාටුවට කරුණ වන්නේ අප සමාජයේ වගකිව යුතු මාධ්‍ය ආයතන පවා වගකීමෙන් කටයුතු කිරීම පසෙකලා කටයුතු කරනා නින්දිත ස්වභාවයය. පසුගිය වසර දහයක් පමණ කාලය පුරා මාධ්‍ය ආයතන වැපිරූ අස්වැන්න අප පසුගිය සමයේ නෙලා ගත්තේය. හොදින් පසුගිය දශකය දෙස හැරී බැලීමේදී අපට දැකගත හැකි කරුණ වන්නේ රට තුල ජාතිකවාදී මතවාදයන් ගොඩ නැංවීමේලා මාධ්‍ය ඉතා අශීලාචාර ලෙස තම ගුවන් කාලයන් යොදා ගෙන ඇති බවය. පසුගිය වසරේ ඇති වූ අලුත්ගම ඛේදවාචකය එහි උතතරීතරම අවස්ථාව ලෙස අපට දැක්විය හැකිය.එම මොහොතේ පවා රටක සිව්වන ආණ්ඩුව ලෙස හදුන ගැනෙනා මාධ්‍ය කටයුතු කල ආකාරය නින්දිතය.වින්දිතයා වෙනුවෙන් පෙනී සිටිනවා බහුතරයා වෙනුවෙන් පෙනී සිටිනා මාධ්‍ය භාවිතයක් ඒ මොහොතේදී අපට දැකගත හැකි විය. මෙම යථාර්තවාදී තත්වය රාජිත දිසානායක මහතා තම නාට්‍ය හරහා ඉදිරිපත් කල ඇති ආකාරය විශිෂ්ටය. සුපුන්ගේ ලගම මිතුරා කටයුතු ආකාරය තුලින් එය ඔහු ප්‍රෙක්ශකයා වෙත ඉදිරිපත් කෙරේ.සමාජ සබදතා ජාතීවාදි දෘශ්ඨිකොනයකින් බැලීම, රූපවාහිනී හරහා විද්වත් යැයි හදුන්වන ජාතිකවාදී මත වපුරන පුද්ගලයන් වීරයන් කොට ගැනීම හා ඔවුන් වෙත විවේචන ඉදිරිපත් කරන්නන් හෙළා දැකීම හරහා අප සමාජයේ තරුණයන් ජාතිකවාදී මානසිකත්වයකින් ජීවත් වුවද එය පවා ඔවුන් සිදු කරනුයේ කිසිදු මූලාශ්‍ර දැනුමකින් නොවන බව සහ මාධ්‍ය හරහා වපුරන දේ තුලින් බව මෙන්ම ඔවුන් ඉතිහාසගත කරුණු පිලිබදව කිසිදු අවබෝධයක් නොමැති බව ඇන් ඇම් සහ කොල්වින් ආර් යනු කවුරුන් දැයි අසන ප්‍රකාශ හරහා අපට දැක ගත හැකිය.
මාධ්‍ය ඇත්තෙන්ම පැවතිය යුත්තේ සමාජයට ඉදිරියෙනි.නමුත් අද අපි දකිනා සත්‍යය වන්නේ මාධ්‍ය ජනතාවට මග කියනු වෙනුවට තම ලාභ පංගුව වෙනුවෙන් ඕනෑම නිර්ලජ්ජිත ක්‍රියාවලියක යෙදෙනා ව්‍යාපාරයක් බවට මාධ්‍ය ආයතන පත්ව තිබීමය. එය සුපිරි තරු තරග හරහා පමනක් නොව අද වන විට අද වන විට එය ප්‍රවෘත්ති ඉදිරිපත් කිරීමේදී පවා යොදවනු ලබන තත්වයකට පැමින තිබීම ඉතා කනගාටුදායකය. සමාජය ශිලාචාර කිරීමේ වගකීම කෙසේ වෙතත් තම්න් ශීලාචාර විය යුතු බව නොතේරීම අද දවසේ අප නොදකිනා යතාර්ථයයි. මාධ්‍ය ආයතන සුපිරි තරග සහ විවිධ වු වැඩසටහන් වලට මුවා වී සිදු කරනු ලබන ලිංගික හිංසනය කිසිවෙකුත් නොදකී.බොහෝ දෙනා එවැන්නක් විශ්වාශ පවා නොකරති.නමුත් කටුක යථාර්ථය වන්නේ මාධ්‍ය ආයතන තම වැඩසටහන් හරහා ප්‍රධාන ලෙසම මෙගා ටෙලි නාට්‍ය මෙන්ම සුපිරි තරු වැඩසටහන් වලදී දැවන්ත ලිංගික හිංසනයක් සිදු කරනා බවය.එහෙත් ටෙලිවිශන් තිරය හරහා අප දකින්නේ ඔවුන්ගේ ඒ මහා නිරුවත වසනා සෙත් පිරිත්, ධර්ම සාකාච්ඡා සහ සමාජ සත්කාරක වැඩසටහන්ය. නමුත් මෙයට මුවා වී මොවුන් කරනා අනර්ථකාරී ක්‍රියා සමාජ ගත නොවේ. ප්‍රේක්ශකයා එම සිහින ලොවින් මිදීමට කිසිසේත්ම සූදානම් නැත.ඔවුන්ට එම ක්ෂිතිමය ඇත්දැකීම විදිමට බියක් දක්වයි.තම නාට්‍ය හරහා සුපුන්ගේ සහෝදරියත් මාධ්‍ය ආයතන වල එම නිරුවත ප්‍රේක්ශකයා වෙත ඉදිරිපත් කෙරේ.
සම්ස්ථයක් ලෙස නාට්‍යකරු සමාජය වෙත මාධ්‍ය ආයතන වල අදුරු පැතිකඩක් නැවත සමාජය වෙත පෙන්වා දීමට වේදීකාව යොදවා ගෙන කරන ලද උත්සහය සාර්ථක වී ඇති බව නාට්‍යය හරහා අපට දැකගත හැකිය. තවද ඔහු මෙම උත්සහය හරහා අප සාමාජයේ ඇති දැවන්ත අවුලක් වන පුද්ගලයන් කුටුම්භ ගත සිහින හඹා යෑම පිලිබද ඇති අර්බුදය මැනවින් ප්‍රේක්ශකයා වෙත ඉදිරිපත් කෙරේ. එය ඔහුගේ “වීරයා මැරිලා” නාට්‍යයේම දිගුවක් ලෙස දැකිය හැකි තත්වයකි. අද දවසේ රටක් ලෙස අප හමුවේ ඇති ප්‍රබල අර්බුදයක් වන්නේ තනි තනි සිහින හඹා යන වීරයකු වෙනුවට සමාජ ප්‍රශ්න වෙනුවෙන් ඉදිරිපත් වෙන ඒ වෙනුවෙන් මැදිහත් වන වීරයන් බිහි නොවීමේ අර්බුදයයි. අද මිනිසුන්ගේ උත්තම වාක්‍ය වී ඇත්තේ කෙසේ හෝ තම්න් ගොඩ යෑම වෙනුවෙන් ඕනෑම කුපාඩිකමක් කිරීමය.එවැන්නන් බහුල සමාජයක මිනිසුන් තව තවත් ඉල්ලා සිටින්නේ සුපිරි තරු වීමට ඉඩක් මිස අන් කවරක්ද ?
කසුන් ප්‍රනාන්දු
07.02.2014
